bawal ang plastic...

hhaaayyyy....
nagharap na din kami...
hindi ko alam kung matutuwa pa ba ako dahil nagusap kami o mapepeste dahil puro kaplastikan lang ang lahat...

backtrack tayo...
nagsimula ang lahat ng makabalik kami galing sa lupain ni samuel. nagsabi na ko sa kanyang kamahalan ng mga naging pangyayari sa amin. mga ka-plastikan... mga pagpapanggap...
pero nagbigay ako ng disclaimer... at edited ang usapan. as usual umiyak na naman ako pero hindi dahil sa gusto ko lang umiyak... kundi sa sobrang sama ng loob.

dumating ang araw na kelangan magkaron ng paghahayag ng napipisil na maging tagapagmana ng trono ng hari. malamang, alam na namin kung sino.. sino pa bang pwede? si Purple Butterfly? i highly doubt it. hindi sa dahil hindi nya kaya... kasi hindi sya uto-uto... meron kasing utak tong si PB. wehehe sorry kung sino ka mang napili...

haynaku... ewan ko ba... sobrang bulok nitong mundo na to... parang wala ng araw na hindi ako nagkakasakit... hindi umiiyak... sabi ko nga, hindi dahil sa iyakin ako, pero dahil sa sobrang sama ng loob... lagi naman ganun e... iiyak lang ako pag sobrang galit na ang nararamdaman ko... as in sobrang galit. parang sa halos dalawang taon ko sa kumpanyang ito, e parang isang milyon na kong umiyak ng dahil sa sama ng loob.. ung dahil sa sama ng loob relateed to my personal life? cguro maximum na ung three times... grabe noh?

galing pa ng paghaharap namin ng Kanyang Kamahalan... kala mo naman super as in uber concern ang front ng ugok... here's a part of our conversation...
His Excellency (HE): how are you? are you still sick?
Blogger: yeah... but i'll live... why? what's up?
HE: please help me understand what's going on...
Blogger: weh? (ano daw?) huh? which one? (bobo ka ba? malay ko naman dyan.. problema mo?)
HE: i don't understand how this started. you having some grudge or something against me.
Blogger: huh? what are you talking about? (patay malisya lang... wahahah tangena ka pala e... matagal na talaga to.. bobo!)
HE: hmm... because the thing with Purple Butterfly, that i would understand.. but with you? help me remember...
Blogger: (gagung to... mandamay ba? a hello? tungkol sa akin tong meeting diba? hindi kay PB?) i'm not gonna say anything. it won't be of any use anyway, so why bother, right?
HE: why are you giving me an attitude?
Blogger: attitude? what attitude? me? giving you an attitude? you wouldn't want to see me give you an attitude...
hindi ko na gusto pang ibahagi ang mga sumunod pang pangyayari... masyado ng masalimuot... hindi na pwedeng ipost... masyadong karumal-dumal... wahaha biro lang syempre.. OA nun... hehehe seriously though, deadma na...
ewan ko... baka topakin ako next time... i-post ko rin lang... pero hindi na muna ngayon.
basta ngayon ang alam ko... pinlastic nya lang ako ng araw na un... at un ang mahalaga at importante...

signs... true...

When you are together with that special someone, you pretend to ignore that person. But when that special someone is not around, you might look around to find them. At that moment, you are in love.

Although there is someone else who always makes you laugh, your eyes and attention might go only to that special someone. Then, you are in love.

Although that special someone was supposed to have called you long back, to let you know of their safe arrival, your phone is quiet. You are desperately waiting for the call! At that moment, you are in love.

If you are much more excited for one short e-mail from that special someone than other many long e-mails, you are in love.

When you find yourself as one who cannot erase all the messages in your answering machine because of one message from that special someone, you are in love.

When you get a couple of free movie tickets, you would not hesitate to think of that special someone. Then, you are in love.

You keep telling yourself, "that special someone is just a friend", but you realize that you can
not avoid that person's special attraction. At that moment, you are in love.

While you are reading this page, if someone appears in your mind, then u are in love with that
person.

... ... ... cheesy yet truthful quotes... ... ...

Don't search for love, let love search for you
that is why it is called falling in love.....
because you don't actually force yourself to love,
you just..............
FALL...

Love doesn't ask "why" for it is a reason itself...
Love doesn't ask "what if" for it is willing to risk all...
Love doesn't ask "until when" for it knows only forever...

"I am nothing special, of this I am sure. I am a common man with common thoughts, and I've led a common life. There are no monuments dedicated to me and my name will soon be forgotten, but I've loved another with all my heart and soul, and to me, this has always been enough."

all about being single...

All your life, you had specific dreams about what your family life
would be like when you finally married.

You were so intent on what you wanted, you even made a list of
qualities and characteristics you were looking for in a spouse, in a
home, in your job, in your children.

But time passed, and that person you were so intent on didn't come
along.

All of your friends married, had children, had beautiful homes. And
still you were single. You prayed and prayed and prayed for that
person to come along, but nothing happened.

You had a good job. You served in your church. You spent daily time
with the Lord in prayer and studying the Word. You dedicated your
life to serving God in every way possible, but still nothing.

So you decided to take matters into your own hands, and you began an
active search for a mate. And within a short period, you met someone
who almost fit the bill. Almost. Sure, there were a few things
Missing, a few rusty spots in that person's character. But, after
all, no one is perfect.

Of course, your friends and your pastor tried to council you that you
were making a poor choice and that you should wait for the Lord to
send the right person. But that couldn't be right. You had waited for
a long time. Maybe your goals were too high. Maybe you'd been asking
for the impossible. Maybe this was the person God wanted for you so
your character could grow through dealing with his or her failings.

So you married. And your life went down hill from there. Even though
it often seems that God is slow to answer prayers, no matter whether
it's about a mate, or a job, or our children, or our finances, or
anything else, we have to remember that God doesn't wear a watch. Nor
does He look at our human calendars. He sees with eternal eyes. He
operates on an eternal timetable, according to His plan and His
schedule. If God seems to be running late, don't get impatient and
run ahead of him. Wait for the Lord's timing in everything.

To the single folks out there, this is for you.

Single means you have the time to grow and be the person you want to
be.

Single gives you space to grow. Sometimes, it is harder to grow when
you are too close to someone.

Trees are planted far apart so they can spread their branches and
become strong as they mature.

Single means learning to live by yourself. However, that is no more
difficult than learning to live with somebody else.

Single means freedom. You are free to spend a week's vacation on the
beach, to take computer courses, to work late on an interesting
project, to spend the day in bed with a good book or simply with a
person who has read one.

Single means learning not to need a man/woman to make your life
meaningful but learning to live with a man/woman because you want to
be with him/her.

Single means that sometimes you will wonder why you will bite your
lip and feel wistful and wonder if marriage is better.

Ironically, yet quite happily, single is feeling good about being in
control of your life. It is liking and respecting who you are and why
you are.

Single is realizing that being married is not necessarily better, it
is merely different.

Single means that there could be something wonderful around the
corner and you can take advantage of it.

Single means you are free to love again.

There are times when we are afraid of telling the person, whom we
love or like, what we feel deep inside because we might just lose
them.

That's a big risk...I know. But hey, everything is. The way I see it
is why keep something inside and then end up regretting it in the
near future?

But as I've said everything is a big risk. S0 whatever you decide to
do with your feelings, whether you tell it to that person or not you
have to be ready with the consequences that come after it and accept
it.

Whatever decisions that you have made in your life is part of your
growing experience...part of life. Whatever decisions that you have
to make will influence or affect your future. So think hard before
deciding on certain things...and PRAY TO GOD and HE will show you the
way.

something to think about...

this was sent to me by a dear friend a long time ago... this had kept me sane for the past few years of working in a competitive yet crazy industry... when i would get so mad at something or someone, i used to read the following, then feel good again. but it seems for the past few months, i have forgotten this and let my emotions get the better of me... i came across this again by accident when i have felt that i have no one to turn to, as if i am alone... and just to confirm it... i am alone... **sigh** **sigh** **sigh** hmm... i'm now starting to wonder... do i really deserve this? or do i deserve something great and better than what i have right now? ponder... ponder... ponder... my gosh... i need to think less than usual...

"Don't Quit"

When things go wrong as they sometimes will,
When the road you are trudging seems all uphill,
When the funds are low and the debts are high,
And you want to smile, but you have to sigh,

When care is pressing you down a bit,
Rest, if you must, but do not quit.
Life is queer with its twists and turns,
As everyone of us sometimes learns,
And many a failure turns about,
When he might have won had he stuck it out.

Don't give up though the pace seems slow -
You may succeed with another blow.
Success is failure turned inside out,
The silver tint of the clouds of doubt.

And you never can tell how close you are,
It may be near when it seems so far.
So stick to the fight when you're hardest hit -
It's when things seem worst that you must not quit.

.........

"When I lost you.
I was the one who loved you most,
but between us you lost more...
For someday I can love someone the way I loved you...
But you will never be loved again the way that I did."

boys... guys... men... whatever you would want to call them...

1. If a man wants you, nothing can keep him away. If he doesn't want you, nothing can make him stay.

2. Stop making excuses for a man and his behavior.

3. If you have ANY doubt in your mind about a man's character, leave him alone.

4. Allow your intuition (or spirit) to save you from heartache.

5. Stop trying to change yourself for a relationship that's not meant to be.

6. Don't force an attraction.

7. Slower is better.

8. Never live your life for a man before you find what makes you truly happy.

9. If a relationship ends because the man was not treating you as you deserve then heck no you can't "be friends." A friend wouldn't mistreat a friend.

10. Have faith in God regarding your relationship, but don't let faith make you stupid. God does things decent and in order.

11. Don't settle.

12. If you feel like he is stringing you along, then he probably is.

13. If he keeps changing his mind about the relationship--take that as a BIG sign that he is unstable. Do you really want to be with a man like that?

14. Don't stay because you think "it will get better." You'll be mad at yourself a year later for staying when things are not better.

15. Honorable men take care of their business and aren't involved in a whole lot of mess.

16. The only person you can control in a relationship is you.

17. There's only one 'reason' a man dumps you; he doesn't want you.

18. Avoid men who've got a bunch of children by a bunch of different women. He didn't marry them when he got them pregnant, why would he treat you any differently?

19. You really do have to kiss a few frogs before finding the prince.

20. Always put yourself and your happiness first.

21. Always have your own set of friends separate from his.

22. Maintain boundaries in how a guy treats you. If something bothers you, speak up.

23. If he doesn't call, he just isn't that interested.

24. Be honest and upfront.

25. Know when to cut the cord, don't be strung along.

26. Don't fall for the "I'm confused role". Remove yourself from the situation to let him figure things out (but don't wait for him, move on).

27. If you want to have a clue as to how he will treat you, watch how he treats the WOMEN in his family (not just mom).

28. There's more than physical abuse, there's emotional and mental abuse. If he causes any of them...flee.

29. You cannot change a man's behaviors. Change comes from within.

30. Don't let him place rules on you that he is not willing to fall.

**ibang level... meron pa kayang ganito?!? mahihirapan na nga ata akong makahanap ng ganito... hehehehe

taken for granted...

ano bang problema ko?!?
bakit hanggang ngayon kahit anong pilit kong kalimutan ang mga nangyari, parang sariwa pa din lahat... anong epekto meron ka sa akin at ganito pa din ang nararamdaman ko? hhaaayyyy... ewan ko ba...
ang hirap ng ganitong feeling... tipong sya naka-move on na... samantalang ako... hhaaayyyy ulit... ang malupit lang kasi... hindi naman kami... so anong inaarte arte ko? ewan ko din...
akala ko wala na talaga... na naka-move on na ko... hindi pa pala... kahit masakit, kelangan ipakita na wala na talaga...
kelangan umiwas... kelangan mag-move on... umiwas hangga't kaya...

bakit ba in denial ka?

*sigh*
inuman na 'to...
ako man ay in denial din... na parang walang nangyari... parang... wala lang...
hhaaayyyy...

antagal mong nawala... antagal kitang hindi nakausap... kaya balik ako sa dati...
naghandle ng OJT ng bagong wave... nagagalit dahil hindi nakakasunod ang mga agents... sumisigaw dahil nag-overbreak sila... gumagawa ng reports... balik talaga sa dati... para makalimot lang...

one fine day... nasa training ako ng bagong mga agents (wave 4)... sinabihan ako ni Remy (rat from Ratatouille) na kailangan magpunta sa isang lugar para gawin ang isang bagay... kinailangan magpunta sa kanilang parte ng mundo para sa kahilingan na kelangan gawin ng nakararami... sinamahan ko ang mga bata... habang sinsagutan nila ang some sort of test nila, nabanggit ko kay Antique Spectacles na merong naghahanap kay Nate Archibald. Sumagot siya, sabay tawa, "wala pa siya... mamaya pa malamang dadating yun. Panghapon kasi siya e. Malamang kasama nya si Blair at Jenny ngayon..." hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko... matutuwa ba ako? maiinis? o malulungkot? ewan ko... nalilito pa ako... deadma na lang...

hayun na nga... pumasok na si Nate... nagonline ako habang nagpa-practice ang mga bata... hindi ko akalaing magpapadala ito ng mensahe gamit ang MSN... ang mga sumusunod ay ang pag-uusap na naganap (edited 'to, syempre)...

Nate: ma'am? (term of endearment namin ang tinype nya... syempre hindi pwede dito...) musta ka na?
Blogger: okay naman. mejo masama lang ang loob pero okay naman, just the same. ikaw?
Nate: eto... off ko pero nakikigulo lang dito. hehehe
Blogger: a ok... so... ano'ng balita seio?
Nate: wala naman... kwento ka naman...
Blogger: meron pala akong trainee na nagkaka-crush seio... uuuyyyyy... hehehe
Nate: a talaga? hehehe *blush*
Blogger: oo... tinanong pa nga namin si Antique Spectacles kanina e... sabi nya kasama mo nga daw sila Blair... (ouch...)
Nate: hehehe sana naman hindi na bading diba? hehehe
Blogger: hindi noh? babae to. *wink wink*
Nate: talaga? ikaw huh? binubugaw mo na ko...
Blogger: (ano daw?) huh? san galing un?
Nate: wala lang...
Blogger: e kasi naman diba, ayaw mo sa akin? kaya ibubugaw na lang kita. (ouch ulit...)
Nate: hala... hindi a... ikaw nga gusto ko e...
Blogger: (huy ano ba? tama naman na... super nahu-hurt na naman ako...) ganun? sige ka... pag ako naniwala... baka magsisi ka...
Nate: *blush*
Blogger: (hindi ko na kaya... waaahhhh)

my gosh... my gosh.. parang walang nangyari... bakit kasi ganun? mas lalo tuloy akong na-confuse... napapagisip na naman ako... sana tama na diba? tama na...

what has the world come into...

sobrang galit na ang namumuo sa loob ko. hindi ko na alam kung tama pa ngang ganito ang maramdaman ko toward work. bakit ba kasi ganito?

sabi ng his excellency, "follow the process." e bakit parang kahit hindi sumunod sa proseso ang iba (lalo na yung mga tuta nya) e okay lang? bakti lagi na lang kami yung nakikita? konting kibo lang, nasisita na agad... parang pakiramdam mo tuloy wala ka nang ginawang tama... ambobo mo, walang pakialam sa mundo, sa trabaho... ewan ko ba... kelan ka kaya makakarma? kelan kaya SILA makakarma?

sana soon...

sana...

we are... Wave One point Two

grabe... sorry naman kung hindi ko naa-update ito.
sensya na po... busy kasi... but i guess, you'd be reading more in the coming days... anyways...

i'm so damn proud of this shirt... design was made by a good friend of mine. kabilib ang talento ng taong ito. ibang level. hehehe pro bono pa... ganun sya kalupit... dami pa syang nagawa... post ko sa mga susunod na entries ung mga ibang gawa nya.... ;p

anyways, that's one of the reason why i am proud of this shirt. the main reason being the people wearing this shirt... WAVE 1.2...
they have made me feel that i could be someone i never thought i could be - A trainer - before the training started, i thought hindi na matutupad ang pangarap na ito (see previous entries). grabe ang pinagdaanan ng wave na ito. akala ko hindi namin kakayanin... pero we have proven all of them wrong... pinag-extend sila ng FS training kasi daw mga walang call center experience... kesyo hindi ganun kagaling mag-english, walang background sa industry at kung anu-ano pang kachurvahan...
sinimulan namin ni purple butterfly ang paghubog sa kanila. siniguradong lahat ng bagay tungkol sa aming itinuturo ay naiintindihan nila... minsan meron bumagsak, pasado, nag-retake... pero ang ending?!? pumasa ang lahat ng mataas pa sa inaasahan... galing noh? at dahil nga dyan, binigyan ko sila ng regalo... not much but i know they have appreciated it. medyo nagkaroon pa ng konting tampuhan kasi wala para sa kabilang klase. pero dahil nga mabait ang lahat, naintindihan naman nila. *sweet nila noh?* hindi talaga para magkainggitan... hehehe
antagal pa na panahon ang hinintay namin bago pa namin nakuha ang tshirt na ito... issues left and right pero nakuha din naman namin. at ang maganda pa yan? we wore this shirt with our heads up high during Wave One's Graduation. merong mga taong naiinggit (oh well, lagi naman... wehehe) na kesyo bakit wla daw sila nung shirt... e ganun talaga... hehehe kung selfish ka? mas madamot ako... hehehe

antok na ko... kwento ko na lang in full detail next time...

ayaw ko na...

minsan na kong umiyak... tama na yun...alam kong hindi tama... kelangan ko ng tigilan. starting to feel awkward... dahil hindi na talaga tama... i need to move on...

ang hindi ko lang alam ay kung pano... pano ko sisimulang kalimutan itong nararamdaman ko? pano nga ba?

at dahil dyan... ang song na ito ay sa aking pananaw ay pawang naaangkop... tsk tsk tsk...

i miss you so much...
I never asked for this feeling
I never thought I would fall
I never knew how I felt
Till the day you were gone
I was lost
I never asked for red roses
I wasn’t looking for love
Somehow I let my emotions take hold
And guess what all at once
I’m in love

Chorus
Oh I miss you so much
I long for your love
It’s scares me
Cuz my heart gets so weak
That I can’t even breathe
How can you take things so easily
Baby why aren’t you missing me

Why did I act like you mattered
It was silly of me to believe
That if I just opened my heart
Things would come naturally
Jokes on me yeah
I did not ask for love letters
So why did you give them to me
How could I let your intentions
Get hold over me
So in love
So naive oh baby

Chorus

And oh how I hate what you have done
Made me fall so deep in love
Got no cure
You’re the only one I want
That I love oh baby

Chorus

Baby why aren’t you missing me
Baby why aren’t you missing me

nate... nate... nate...

ayan... pwede na natin balikan si Nate... hehehe

ayun na nga... close na kami. magforward sya ng message, then i'd do the same. funny, kasi parang hindi pa namin napagusapan ang tungkol sa mga karelasyon namin. lagi kaming nagtatawanan, nagiinisan, ganun... ang minsang pagtungo nya sa aking kaharian ay muli pang naulit... hindi lang minsan, kung hindi maraming beses pa... hhaayyyy. meron pang mga sandali na pareho lang kaming tahimik tapos out of wala lang, tatawa na kami. hehehe sobrang naging komportable na ata kami sa isa't isa na parang lahat ay kaya na naming sabihin sa isa't isa. mula sa mga hassle ng mga tao sa paligid namin hanggang sa ilang mga paksa na meron kinalaman sa mga sarili naming mundo... umabot pa sa puntong para na kaming merong sariling lengguwahe... napaguusapan na ang lahat... maliban lang sa lovelife.

isang araw, napadaan sya bago sya pumunta sa kanyang mundo... nahiga lang at nagbabalak sanang matulog... ang ending?!? hindi din nakatulog. nagtatawanan lang... nagbibiruan... hanggang sa hindi inaasahang pagkakataon, umabot ang paksa sa aking karelasyon.

Nate: musta na kayo ng boyfriend mo?
Blogger: (nagulat) hmm okay naman... medyo busy kasi kaya hindi masyadong naguusap.
Nate: naguusap naman siguro kayo diba?
Blogger: (may halong pagtataka) oo naman. mejo hindi lang ngayon kasi nga busy. bakit mo naitanong?
Nate: (nangingiti) wala naman... text mo kaya sya ngayon.
Blogger: (meron ng pagdududa) hmm bakit? ikaw? gusto mo sya itext?
Nate: nyek! bakit ako? e hindi naman ako yun girlfriend. ikaw na.
Blogger: (kinuha ang telepono at pinakita ang sinusulat) o ayan na huh? tinext ko na... ang cold noh?
Nate: bakit kasi ganyan? dapat sweet diba?
Blogger: oo... kaso hindi naman kasi sya nagmama-sweet e. kaya ganun na lang din ako.
(katahimikan...)
Blogger: e kayo ni Blair? musta na kayo?
Nate: okay naman. medyo hindi lang nagkikita kasi hindi kami masyadong nagkikita. busy din kasi. pero malamang bukas magkita kami. pareho naman kaming walang gagawin e. bakit mo naitanong?
Blogger: wala naman.
(katahimikan ulit...)

hindi ko maintindihan... meron bang namamagitan sa amin at kung bakit ganun na lang ang mga kinikilos namin? nagkaron pa ng isang pagkakataon na nagising na lang akong nakatingin lang sya sa akin at pinapagmasdan na pala nya ako matulog. nakaka-conscious huh? naghilik ba ako? wahaha nakakahiya...

sa akin siguro meron... ewan ko lang sa kanya...

sana lang... sana lang talaga...

timeout muna si Nate huh?!? wehehe

nagsisimula na ang training... yehey!!! super excited na ko magturo at magbahagi ng aking nalalaman sa mga bagong sanib sa pederasyon. habang naiisip kong papalapit na ng papalapit ang araw na ito, mas lalo akong nagiging excited... sa lunes, sisimulan na namin ito... kaya lang, nagka-problema na lubhang ikinalulungkot ko ngayon.

minsan ng nabanggit na isa ako sa mga gusto nilang magbahagi ng kaalaman sa mga bagong sanib sa aming pwersa na labis kong ikinagalak. kahit hindi nila napansin na ako'y nagpaka-bihasa nung ako'y pinadala nila sa lupain ni Samuel, ayos lang yun sa akin. ang mahalaga't importante ay marami akong natutunan at kahit papano'y nag-enjoy naman ako nung nandun ako. at ang pinakamalupit dun, makakapagbahagi ako ng kaalaman. magmula ng magsimula ang linggong ito, sobrang pinag-nilay nilayan ko na ang mga posibleng mangyari sa linggo ng aking pagbabahagi. (hehehe ganun talaga. sensya naman. excited lang. first time na formal and classroom teaching e. hehehe) hindi ko akalain na ang minsang pagkaguho at pagkabuo ng aking mga pangarap ay posible palang maulit. ika nga, history repeats itself... hhaaayyyy... sa mga naging paguusap namin ni Purple Butterfly, minsan nasambit kong nais kong bumalik sa lupain ni samuel para madagdagan pa ang aking mga kaalaman. hindi sa dahil kay Samuel yun, kung hindi dahil lang sa mga posible ko pang mga matutunan. oo na, hypocrite na nga, pero yun talaga ang totoo... ni minsan ay hindi na ako kumibo kapag ang pagbalik dun ang pinapagusapan. ayoko kasi mapagisipan na kaya kong ibenta ang sarili ko, makabalik lang dun (ang OA huh?! wehehe) so mabalik tayo, ayun na nga nagkaproblema na nga. nagkaron ng mga kuro-kuro patungkol sa hindi namin pagkakasertipika sa klase. na ang solusyon na kanilang naisip ay ang magpadala ng kakampi galing sa Samuel's Land para ibahagi ang kaalamang ito. kaso sa huling balitang aking nasagap, mukhang malabong mangyari ito... na ang panakip butas na balak ay pumunta kami ni Purple Butterfly sa Samuel's Land. natuwa naman ako sa tsismis na ito. wehehe wow naman! isa na namang pagkakataon. wow talaga! *nakanaman* lingid pala sa kaalaman ng lahat (ewan ko lang kung bakit) na hindi pala ako pwedeng bumalik sa lupaing yun sa kadahilanang kakulangan ng dokumento. si Purple Butterfly?! check na check na ito... sabi nga, good to go! at ako na naman ang merong problema. oo... ako na naman... hay sadyang malupit din tong si Mother Nature e. ayaw na nga tumigil ng ulan, pati tong buhay ko dinale pa. tsk tsk tsk so syempre, hindi naman ako nagpakita ng kahinaan ng loob dahil nagdadasal pa din akong sana makasama ako, para isa na talaga ako sa mga pwedeng magturo. o kaya naman, kung hindi talaga kaya, maghintay na lang kami ng pwedeng magpunta dito na galing sa lupaing iyon. o di kaya'y kahit hindi nila ako isali, okay pa din naman e. ang tanging bumabagabag lang sa isipan at diwa ko, ay sana lang maging epektibo ang maging pamamahagi ng kaalaman ng kung sino mang isasama kay Purple Butterfly. sa ngayon, sobrang tamlay na ng pakiramdam ko na parang ayoko na lang pumasok muna... hangga't walang kasiguraduhan ang lahat, ayoko na munang magpakita sa kanila. ewan ko ba, syempre ako na naman ang merong problema... laging ganito na lang ang naiisip kong solusyon kapag nagkakaron ako ng problema. astig noh? walang kwenta... bahala na nga... pero sana nga... sana nga lang talaga... Mother Nature?!? daming kang choices po... pili ka na lang po sa mga nabanggit, pwede po ba? hhaaayyyy... san kaya kami pupulutin pag nagkataon? well, i guess we'll just have to wait and see...

ano'ng meron? part 1...

ano'ng meron? hindi ko din alam. matagal ng palaisipan sa akin ang mga pangyayaring ito sa buhay ko... sana matulungan nyo akong magisip...

hindi ko sya kilala pero matagal ko ng naririnig ang kanyang pangalan. napagalitan pa ako ng anak ko nung sinabi kong hindi ko kilala ang taong ito. sino ba sya at ano'ng meron sya? sabi ng nakararami, gwapo daw... may dating... mabait... hmm napaisip naman ako dun... sino ba yun?

nagkataon naman na nakilala ko sya nung binalak kong sumali sa mundong ginagalawan ko ngayon... tinangka kong isama sya sa listahan ng mga kaibigan ko sa MSN at sya nama'y nagpa-unlak... *naks* hanep... hehehe mula noo'y nagkakausap na kami. pero hindi ko pa din alam kung anong itsura nya... kinikilig naman itong anak ko kasi nga nalaman nyang nakakausap ko sya... si Nathaniel or Nate Archibald. pangalan pa lang ang gwapo na. hmm ano nga kayang itsura nito? nanumbalik sa alaala ko ang pilot episode ng gossip girl... kamukha nya kaya? hehehe ayun na nga...


hhaaayyy... at dumating ang araw ng paghaharap namin ng pamunuan ng bagong kaharian. kasama ko pa si baby bear nung nagpunta ako... so, sya pala si Nate Archibald. hmm oo nga cute nga sya at mukhang mabait. kilig na kilig naman itong si baby bear nung nakita sya. "mamcy, sya yun! nakita mo?" oo anak, hindi naman ako bulag diba? hehehe akala ko hanggang dun na lang ang magiging "encounter" namin. wala naman kasi akong naramdamang iba kasi alam kong "taken" na sya... ako din naman... hehehe ang hindi ko alam, simula pa lang pala yun.

oo magmula nga noon, lagi na kaming naguusap... hindi nga lang sa personal, laging through MSN. na okay lang naman. malay ko ba kung ano'ng numero ng telepono nya. wala naman kasi akong interes. dumating na lang sa puntong nagpadala sya ng mensahe sa aking telepono na nagsasabing pasensya na kung hindi sya nakapagpadala ng sagot sa aking tanong. nagkasakit daw kasi sya. naawa naman ako. sobrang pagod na siguro nito sa kanyang mga tungkulin kaya nagkasakit. sabi ko naman, ayos lang hindi naman ganun ka-importante yun tanong ko e... in short, naging kaibigan na sya sa paningin at pananaw ko. nagkakabiruan na kami, nag-aasaran gaya ng ginagawa ng magkaibigan. nagkapustahan pa nga. kapag daw pinalad akong mapabilang sa mga susuwertehin, kelangan ko syang ilibre. hhuuwwaatt?!? hehehe hmm sa akin naman ay ayos lang. chosko naman. pera lang yan. *wink* tinanggap ko ang kanyang hamon kasi nga parang nawala naman na ako ng pag-asa na ako'y mapipili pa. napanghinaan na kumbaga. binalik ko sa kanya ang hamon na pano kung ako'y hindi palarin... ang sagot? deadma lang kasi mas malaki naman daw ang nakukuha ko. aba'y lokong bata ito a. tsk tsk tsk hindi naman ata tama yun diba? pero nung huli, tinanggap nya na rin ang hamon.

at dahil nga ako'y pinalad, napaisip akong kelangan kong tuparin ang napagkasunduan. ilang beses lang namin napag-usapan kung paano subalit hindi talaga matuloy-tuloy (kasi naman... senyales na din yan...) minsan (at ito'y natapat na naman sa aking araw ng pahinga... kapag nga naman sinuswerte ka o), nagkaroon ng pagpupulong ang mga kinauukulan kasama ang mga mapalad na mga napili para sa bagong negosyo. hindi ko inaasahang makikita ko sya sa nasabing pulong. simpleng "hi!" lang ang nasabi ko. pamaya-maya pa'y natapos ang pagpupulong. malamang uuwi na ako. heller?!? ano pang gagawin ko dun? minabuti ko munang dumaan sa dati kong mundo at magpakita sa butihin kong kuya. matapos yun, umuwi na din ako. ilang sandali pa'y nakatanggap ako ng mensahe. hmm si Nate... tinatanong kung nasan ako. syempre sinabi kong nakauwi na ako. off ko kasi. wala na akong gagawin dun. madaya daw ako. bakit hindi ko daw sinabi. meron pa daw kasi akong utang sa kanya, sana gumimik na lang daw kami. namula naman ako dun. since kaibigan ko naman na sya, sinabi kong sige pero nasa bahay na ako. kung gusto nya maginuman at magkwentuhan, dito na lang. tapos yun na lang ang libre ko sa kanya. nakauwi na daw sya at nagdahilang hindi nya alam kung san ang bahay ko. malay ko din naman kung san sya nakatira diba? hehehe biro lang, Nate. *wink wink* so ayun na nga... laking gulat ko nung tinanong nya ako kung pano makarating sa aking tahanan (wow! gulat talaga ako nun... promise!). sinabi ko kung pano at sinabihan ko na din syang magpasabi kung malapit na sya. hindi ko na noon maintindihan kung dapat ko bang bigyan ng malisya ang napipinto nyang pagpunta o gaya ng dati, deadma na lang... so ang ginawa ko? deadma na lang... pagdating nya, kwentuhang umaatikabo. walang patid... hanggang sa dalawin na ng antok kaya nagpasya na matulog. pinatulog ko na sya sa silid at naiwan ako sa sala dahil nanunuod pa ako ng paborito kong palabas (hindi gossip girl... hehehe). hindi ko namalayan na ako pala'y nakatulog na... hehehe tapos ginigising na pala nya ako kasi nahiya naman daw syang matulog sa silid magisa. sabi ko ayos lang... no problem. pamaya-maya pa'y umaga na, kung kaya't nagpaalam na sya at umuwi na din. nagpasalamat sya (at syempre ako din) at nangakong magkita na lang sa susunod...
naging madalas ang paguusap namin ni Nate... ng hindi ko napapansing nagiging komportable na ako sa kanya at sa tingin ko, sya din.

(to be continued...)

bawal magkasakit...

halina't magreminisce muna tayo...
bago pa dumating ang huling araw sa magulong mundo... balik tayo sa isa sa mga huling araw ko sa mundong ito... hayan syempre at hindi ka pa rin tinatantanan ni Hito (naku naman... iba ka talaga), nandyang kwestyunin pa rin ang iyong kakayanan kahit napapalapit na ang napipintong paglipat na diumano'y magde-demotivate ng team. pinagisipan pa na magre-resign ang buong team dahil sa loyalty ng grupo sa kanilang coach. ano ba? makialam ba? napagusapan na namin ng team ko ito. hindi nila yan gagawin. hindi pwede. weheheh (dinaanan sa takot. joke lang mga anak.)
sabi ng kuya ko, ayos naman daw akong magpalakad ng team. nakaya ko daw buuin ang minsang nawasak na pagsasamahan kahit sa ngalan na lang ng trabaho. touched naman ako dun! salamat kuya! ahihihi buti na lang hindi ko na kailangan na palaging magbigay ng blow-by-blow account ng lahat ng ginagawa ko. basta merong resulta, aalamin nya lang kung pano ko yun nagawa para maibahagi sa iba.
biglang sa hindi inaasahang pangyayari, nagkasakit ako. kakatapos naming maglipat ng bahay noon. naulanan habang naglilipat, na kahit pagod at nilalagnat na, nakuha ko pa din pumasok. kaso nalintikan na. natuluyan na. alam mo ba yung pakiramdam na kahit ikaw ay hindi mo kayang buhatin ang iyong sarili patayo ng higaan pero dahil sa kagustuhan mong makapasok para lang hindi ka makapag-absent ay gagawin mo? ganun na nga ang ginawa ko. inaapoy na ako ng lagnat, tapos ang dadatnan mo pa sa opisina ay ang mga tao na sasabihan ka ng, "i know you're already celebrating." maderfader naman o... ang tanging nasabi ko na lang ay, "not today, please?!" oo, wag ngayon... bukas siguro pwede na. tapos sabay hirit na, "are you okay? you don't look so good?" hello?!? bulag ba kayo?!? meron akong sakit! pero ano? ng dahil sa lintik na banta ni Hito, pipilitin ko na lang pumasok. nasa mentalidad ko na ang mga salitang, "wag mong ibibigay sa mga taong ayaw sa iyo ang satisfaction na tama ang iniisip nila tungkol sa iyo." hindi sa gusto mo silang mabuwisit sa iyo, pero mas masaya pag alam mong nag-ngingitngit sila sa galit lalo na kung wala silang makitang rason para sitahin ka. e ang kaso, sadyang malupit ang tadhana... kinabukasan, eto na nga... walang tao paggising ko. ni hindi ako makagalaw sa sobrang sakit na nararamdaman ko. pinilit kunin ang telepono para tignan ang oras. nalintikan na. dalawang oras na lang bago magsimula ang shift ko. kaso hindi ko talaga kaya. sobrang bigat ng ulo ko na nakakadama lang ako ng ginhawa pag ipipikit ko ang aking mga mata. tinignan ko ulit ang telepono. bahala na. tatawag na ako. hindi ko na talaga kaya.
sobrang swerte ko! ang pinakamabait na alagad ng siyensya ang aking nakausap. eto ang naging paguusap namin... (so malamang edited na ito. baka hindi na kayanin ng mga mambabasa e. baka bigla na lang akong i-flag at bigla na lang mawala ang blog na ito.)
Blogger: i just wanted to advise that i can't come in to work today.
Albularyo: and why is that?
Blogger: i was having episodes of asthma and migraine. and now i can't even get out of bed because my temperature is way up and i could not even move. also, i don't even have someone here to take care of me.
Albularyo: is that so? alright. when was the last time you drink? because if you have fever it would only mean infection. and when we say infection, it could be brought about by alcohol.
B: (adik ka ba?! alcohol? meron ba akong nabanggit na lasinggera ako?!) uhmm i haven't had a drink for a long time already. i think this has been brought about by me being under the rain for a long time. we just moved into another house.
A: ahh okay. alright then... i would have to ask you to seek hospital consult now at Notre Dame.
B: (tae naman... anong hindi mo naintindihan sa sinabi ko?) uhmm i just mentioned that no one is with me and i couldn't even get out of bed. could i just do that once my roommate comes home?
A: alright. i'll just tag here that you have refused hospital consult.
B: (huh?!? bingi ka ba?! gusto mo ba tagalugin ko?!) wala nga akong kasama, so sinong magdadala sa akin sa hospital?
A: you should know the process. coach ka pa naman. yan ang hirap e. palibhasa coach, kaya akala nyo above the law kayo.
B: (taena.. ayoko na pumatol. ang kati mo sa utak!?! peste!) do whatever you want. (sabay baba ng telepono)
ang galing talaga. nakakabilib. ayoko na lang magkumento pa. napakatalino nyang nilalang. na sa sobrang katalinuhan nya e hindi ako sigurado kung pano nya nasabing lasing lang ako... wow! ang napakalupit na alagad ng siyensya?!? ambisyosa! wehehe
kahit masama pa rin ang loob, minabuti ko na ding magpatingin sa mga dalubhasa sa nasabing ospital. sandamakmak na pagsusulit ang aking pinagdaanan (cbc, blood test for malaria & dengue, urinalysis, fecalysis, xray, etc.) ayos a! mistulang executive checkup. ang hindi ko maubos-maisip ay kung pano napasok ang malaria at dengue. mukha na ba akong meron ganung sakit? my ged! this is not right! habang hinihintay ko ang resulta, hinayaan nila ako na mahiga sa isa sa kanilang mga higaan. hindi na ako magrereklamo. pasensya na. nasanay lang kasi ako sa mga magagarang ospital sa kabihasnan e. wala nga palang ganun dito. ahihihi sorry po. lumabas ang resulta. meron daw akong malaria at UTI. huh?!? teka, san galing yun?!? kelangan daw akong i-confine. ano daw?!? hindi ako pumayag. kahit labag sa loob nila, pinapirma nila ako ng waiver. fine! uwi na lang ako!
at dahil sa mga kaganapang ito, nagpasya ang aking mahal na ina na ako'y sunduin para magpa-check sa mga dalubhasang aming pinagkakatiwalaan. hay salamat! mga dalubhasang kaya kong ipagkatiwala ang buhay ko. weheheh bad bad na huh? tsk tsk tsk sinabi ko sa kanila lahat ng mga kalokohang pinaggagawa sa akin ng mga diumano'y dalubhasa sa kanayunan (no offense meant huh? >defensive mode lang). benefit of the doubt ika nga ng isang doctor. gawin din daw ang parehong pagsusulit. second opinion kumbaga. o sige po, go lang. ginawa na naman yan e. saka dugo lang naman ang mawawala sa akin e. nagpasubali ako sa kuya ko. sinabi kong ako'y nasa kabihasnan at kasalukuyang nagpapatingin sa dalubhasa. magpagaling daw ako at sabihan ng updates kung meron. dumating ang resulta. yehey! negative sa lahat ng tests! walang katotohanan lahat ng mga pinagsasabi ng mga dalubhasa sa kanayunan. woohoo! hehehe pero meron palang catch... napansin ni doc ang mga pasa sa aking mga binti at braso. nnnooooo!!!?!? kelangan ko daw ng espesyalista! hindi daw ito normal. paksh*t kala ko naman okay na. tipong lagnat laki lang ang sakit ko (syempre kasama pa din ang migraine at asthma). espesyalista sa dugo at endocrinology na naman. tsk tsk tsk ayos... binigay ang reseta at referral forms tapos pinauwi na ako. wag daw akong magkakamaling bumalik ng baguio ng hindi nagpapatingin sa doctor na inirekomenda. nalintikan na. ibig sabihin... hindi na naman ako papasok?!? laking tuwa na naman ni Hito nyan... tsk tsk tsk hayaan na nga lang. magpatingin na...

natapos ang pagpapatingin sa espesyalista ngunit kinailangan ko ng bumalik sa probinsya para magtrabaho na ulit. lintik! ano pang suswelduhin ko nito? piso?!? hhaaayyyy buti na lang meron financier. hehehe sagot muna ako ni mama. *naks* sa sandaling ako'y tumapak na naman sa mundong ginagalawan (sa probinsya) ang ganda ng bumungad sa akin... wow! long time no see a... "you know what this means!" nagpanting ang tenga ko. pero... deadma... diretso sa albularyo para magsumite at kumuha ng karampatang dokumento. hindi daw ako pwedeng magtrabaho. umuwi na lang daw ako. tae naman o. ngayon namang maayos na ang lagay ko, pinapauwi mo naman ako. kaso mas pinili kong manatili. na-miss ko ang mga anak ko. kahit labag sa batas, nagtrabaho pa din ako. eto na naman si Hito... taena talaga... ayaw talaga tumigil... tsk tsk tsk

Hito: hey, did you get my friend's email? it said the other world needs your personal information.
Blogger: huh?!? who's your friend?
H: you don't know? it's Ula...
B: (bakit naman kelangan sa kanya pa ipadaan diba?) uhmm no, i didn't get anything from their side of the world.
H: bahala ka. if you don't send those right away, you won't be able to go with them.
B: (ampotah! bantaan ba ako?!?) oh okay. thanks...
H: and oh by the way, where have you been? bakit parang antagal mong nawala?
B: nagkasakit kasi ako e...
H: naku... you know what that means...
B: (sabi ko na nga ba e... tsk tsk tsk) huh?!? (sabay walkout.)

hindi ko talaga maubos maisip kung bakit kelangan makialam ng pesteng isdang ito sa buhay ko. i AM an eyesore, right? at malapit na naman akong mawala sa paningin nya... so bakit nakikialam pa sya? at kelangan talagang merong mga bantang ganun? hhaaayyyy... hito naman... asikasuhin mo na lang ang buhay mo. wag ka ng mangialam pa sa buhay ng may buhay... ang taas na nga ng ranggo mo e... tama na... pero okay na din sigurong ganyan ka. wala kasing kwenta yung buhay mo e. wahaha joke lang...

eeyore... eeyore... eeyore...

"haynaku eeyore... kaya kita mahal na mahal e... nandyan ka lang lagi..."

July 24, 2008
ang ganda na sana ng araw ko... hindi umuulan... matapos ang shift ko dumiretso ako ng uwi... nagayos ng konti, tapos natulog... kasalukuyan akong nahihimbing sa aking pagtulog (hmm mga 2 hours pa lang ang nakakalipas) ng biglang mag-ring ang telepono. paksh*t! bakit kasi hindi naka-silent? sino ba ito? my gosh! ang aking mahal na kapatid... hhaaayyyy bakit kaya? hindi naman to tatawag ng walang dahilan... hmm sige na nga, masagot na...

(warning: conversation has already been edited)
Blogger: (hikab) hello?
Ate: uy, kat! ate to... (malamang... ahihihi)
Blogger: o bakit?
Ate: nakita ko yun boyfriend mo... dito sa eastwood...
Blogger: talaga? o tapos?
Ate: wag ka magugulat ha?
B: (te naman e... kaya mo kong gisingin diba?) oo na... ano ba yun?
A: kasi nga nakita ko nga sya. tapos meron syang kasamang babae.
B: o ano naman nakakagulat dun? e lagi naman yun meron kasamang babae e...
A: confirmed na girlfriend nya! matagal na daw. kayo na noon tapos nakikita pa ni churva (isa pang friend) dito sa eastwood na kasama nga itong babae.
B: ano?!? (nawala bigla ang antok ko!) pakiulit? ano daw?
A: oo. totoo... nagulat din ako nung nakita ko sila.

hindi ko na naintindihan yun iba pa nyang sinasabi... nagiging bingi na ata ako. ewan ko. ni hindi ko na naitanong kung nakita ba sya ni BF. ni hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman. wala na akong naging reaksyon pa. initial reflex?!? tinext ko sya na tawagan ako, na ginawa naman nya. syempre, confrontation na ang sumunod na naganap... lahat ng sama ng loob lumabas na naman. kahit pa yun mga dating napagtalunan na akala ko ay naresolbahan na, kinalimutan ganun... ako lang pala yun, at hindi sya... pero okay pa rin daw kami. tinanong ko na tungkol kay mystery lady at ang ganda ng isinagot... oo totoo daw yun... medyo matagal na din daw kasi ayoko daw pumayag na dito sya sa baguio. e kaya naman daw nyang i-give up lahat. and to add more insult to injury, buntis si babae... ang galing! nawala lang ako ng isang buwan, ganito na agad ang nangyari. kahit pala nagkausap na kami bago pa man ako umalis na all the while akala ko okay pa kami... kahit madami na syang atraso, napatawad ko pa... tapos ganito?!? ayos! ibang level talaga. kaya pala... kaya naman pala meron tong mga hirit nung dumating ako na, "come on, let's get married! immediately! we could even let my mom plan it." uhmm okay ka lang?!? ngayon niliwanag ko sa kanya kung bakit sya nagmamadali magpakasal... oo dahil nga daw dun sa babae. ayaw nya mapikot. hhuuwwaaat? kung hindi ba naman napakatalino mo, kaya mong gumawa ng kalokohan e... tapos madadamay pa ako? kelangan ko magisip... tapos na ang usapan... hindi na ako nakatulog pa. tulalang nagiisip kung ano at panong nangyari to. tumatawag na naman... ayoko ng sagutin.. ayoko na muna makipagusap. naguguluhan pa ko.

July 25, 2008
8 missed calls, 10 new messages received...
dalawa sa messages received ay pawang mga forwarded or messages. yung missed calls at iba pang mensahe? galing lang sa iisang tao. *sigh* lalim ng pinanggalingan... magrereply ba ako? eto na tumatawag na naman... hindi ko sinagot. nagtext lang ako - i'm not yet ready to talk... hindi na nagreply. hindi na din tumawag ulit.

July 26, 2008
2 missed calls, 5 new messages received...
surprisingly, sa iisang tao lang galing ang mga tawag at mensahe. walang spam? hehehe hindi pa ako tapos magisip at magdrama... hindi na ko nag-react pa. no reply sent...

July 27, 2008
2 missed calls (again), 5 new messages received...
sa masugid na mananawag pa rin nanggaling. pati mga mensahe kanya din galing... haynaku... tapusin na nga ito. nagtext ako - i'm ready... sabi ko nga sa status message ko ng araw na un - "i am now ready to face the consequences... finally ready to talk." so he called and we talked. nabanggit ko sa kanyang mahal ko pa sya at matatanggap ko yung batang dinadala nung babae. ang tanging bumabagabag lang sa akin ay pano kung maghabol tong babae? san naman kaya kami pupulutin nun? lalo na ako... walang kasiguraduhan na ang pagpapakasal namin ang magiging solusyon sa problema. so in short, tinapos ko na kahit masakit. ang hirap man tanggapin pero kelangan. hindi na pwede. tapos na talaga. wala na. ayaw nya pumayag... pero para sa akin? tapos na.

July 28, 2008
habang nagpapaka-busy ako dahil induction ng kauna-unahang wave ng account in a few hours, nagri-ring na naman ang telepono ko... sino naman ito? ibang number?! hindi ko kilala... deadma... ilang saglit pa'y meron nagtext. "please answer the call." ay! nagdemand! sana lang magpakilala ka diba? makalipas ang ilang minuto, eto na naman sya. okay, fine, sasagutin na po. sya pala... ang taong minsan ng naging bahagi ng buhay ko. hindi na ako nakahirit pa. sya naman ang nagsalita. ayoko ng maalala pa ang mga sinabi nya. dahil pag binigyan ko pa sya ulit ng isa pang pagkakataon, baka sa kangkungan na ako pulutin... ang tanging nasabi ko lang ay, "you know what? i'm kinda busy right now. could you just call back say in a few days? sorry pero hindi ko kayang magpa-apekto sa mga personal na pangyayari sa buhay ko ngayon e. marami akong kelangang tapusin. alam mo naman diba? trabaho NA ang priority ko, remember?" wala na syang nagawa. binaba na ang telepono. sabay balik sa mundong ginagalawan ko... wala ng pakialam sa anumang nangyari.

ewan ko ba... sobrang dami na siguro ng taong na-hassle ko kaya eto ang karma ko... yun tipong ang pakiramdam ko ay parang kahit nakatayo lang ako sa isang tabi, e merong kahit isang tao na naha-hassle. ayoko na magisip... nakakapagod. at least ngayon? tapos na. or so i thought...

July 30, 2008
naghahanda na ko pagpasok. ayoko ma-late kasi Day 1 ng FS training. subalit eto na naman sya. ano ba? tantanan naman na nya sana ako diba? hindi ko na sinagot. pamaya-maya pa'y meron na namang mensahe. nakakadurog ng puso kaya dali-dali ko ding dinelete. tama naman na kasi... pagkatapos ng shift, diretso uwi na ako. nagkataong nasa bahay naman tong si bebeh sein. inaya kong manuod ng sine kasi first day ng showing ng pelikula ni sarah (ahihi nakuha pang manuod ng love story). pagtapos ng palabas, uwi na ulit at natulog na. maaga pa ang pasok ko kinabukasan.

July 31, 2008
nag-off na ako ng phone. tama na kasi. nagpa-plano na akong magpalit ng simcard. nagsabi na ko kay baby bear na magpalit ako ng number. at isa si X sa mga rason kung bakit. pina-realize nya sa akin na hindi solusyon sa problema ang pagpapalit ng simcard. iba ang alam nyang rason. oo, isa pa yun pero hindi yun kasali sa usapan ngayon... hehehe next time na lang yun. *wink wink* pag-on ko ng telepono naghintay ako kung merong magte-text. 2 minutes... 5 minutes... wala... hay salamat naman. saka lang ako nakahinga ng maluwag.

August 1, 2008
hindi na ako nag-off ng phone. wala na namang tatawag e. sabi ko nga e, mali na naman ako dun... sya na naman... ang kulit ha? sinabi na ngang tama na e. eeeyyyiiieee... kakulit naman. tinanggal ko yun battery para mag-off. wehehe ang bad ko. kasi naman e... for the last time, tinext ko sya (last na talaga to, promise!) pagkatapos nun? tumigil na din ang pagtawag.

from then on, wala na akong narinig mula sa kanya. bukod sa mga forwarded messages na pinapadala nya more than thrice a day, wala na. buti naman. tumigil na sya. mabuti na din siguro itong nandito ako sa baguio, na sobrang layo sa kanya kesa nandun ako ulit sa manila. at least dito walang lugar na pwedeng makapagpa-alala sa akin ng "good times." buti na lang...

at kung bakit eeyore ang title nitong entry na ito? hehehe ewan ko. hindi ko din alam. pwedeng dahil meron akong stuffed toy na eeyore na lagi kong bitbit these past few days. na kahit saan ako magpunta ay lagi ko syang kasama. at least si eeyore, hindi ako iiwan... pwera na lang kung ma-misplace ko sya. o di kaya'y nakawin ng kung sinumang merong masamang intensyon. wehehe joke lang aticel! :)

ang katuloy...

hindi ko alam kung pano ko sisimulang sabihin... nagp-playback pa din sa utak ko ang nangyari... ako?!? nakuha?!? yyyeeeessss!!! hehehe ngunit pano ko sasabihin ang magandang balitang ito? hmm bahala na...
iba't ibang reaksyon ang aking nasagap nung bumalik ako ng opisina. kung bakit naman kasi ang aga kong pumasok. hhaaayyy... so ayun na nga... ang mga reaksyon?!? maraming natuwa para sa akin kasi alam nilang doon magiging mas productive ako. sila yun mga taong alam ang mga pinagdaanan ko, lahat ng naging hirap ko. mga taong naiintindihan ako. in short, friends ko. hehehe syempre hindi mawawala ang mga taong nagku-kwestyon kung bakit ako nakasama sa nakuha (at syempre speaking of haters... kasama sa listahan si... HITO! hehehe). hindi daw kasi ako dapat nakasama. madami daw kasi ako masyadong problema at magiging sakit ng ulo lang ako. kasi yun lang ang kaya kong ibigay sa boss ko. hindi na ako nagreact. papatulan ko pa ba? hindi na lang... deadma na lang. sabi ko nga, "not worth my brain cells." hehehe
kaso lang... sa hindi sinasadyang pagkakataon (kapag nga naman sinuswerte ka), nagharap kami ng napakagandang isda!

Hito: I have my eyes on you. Remember that even you have passed the interview, it doesn't mean that you can already do whatever you want. And if you would have an IR, you should know you cannot transfer.
Blogger: huh?!?

hhhaaaayyyyy... ewan ko kung bakit sobrang "hater" ng taong to. parang pinaglihi sa sama ng loob. hindi siguro nakarga nung bata sya. hehehe bad bad... tsk tsk tsk

oh well... oras na naman para mag-huddle ang team. malapit na kasing matapos ang shift. nagpumilit kaming magsiksikan sa loob ng napakaliit na silid. naghahanap ng pwesto... san pwede maupo, san pwede ilagay ang silya... in short, nagiingay na kami.

Blogger: kids, i have an announcement to make...
(biglang natahimik ang meeting room)
uhmm... before i make the announcement, we need to discuss our metrics, where we are at as of today, PAs and other concerns.
(so, aming pinagpatuloy ang meeting... matapos ang mahabang diskusyon, eto na... kelangan na mag-announce)
as for the announcement (chosko Lord... help me!), i wanted you guys be the first to know that i passed the interview and will be joining the new account effective 15th of May. (natahimik na naman ang silid. naman... magreact naman kayo...)
Agent 1: So... uhmm sino na magiging coach namin?
Blogger: I have recommended Rob (Scheider ahihi), since you have already worked with him even before i joined this team. (katahimikan na naman... ano ba to? hindi ako sanay...) so i guess, i'll just see you guys tomorrow... take care on your way home...

syempre masakit para sa akin ang iwan sila. alam kong hindi ko sila dapat iniwan pero alam ko naman din na maiintindihan din nila kung bakit kailangan kong lumipat. minsan ko ng nabanggit ito sa kanila, lalo na sa mga anak kong sobra ng napalapit sa akin.

eto na... dumating na ang pinakahihintay ng lahat... ang last day... kelangan ko na mag-ayos ng mga kalat para ilipat sa kabilang mundo. sabi ko sa sarili ko, unti unti ang gagawin kong paglipat ng mga gamit para meron pa rin akong rason para bumalik at makita sila. hindi sa ayoko sa mundong lilipatan ko. masaya naman ako sa naging desisyon ko. kaso ayoko lang talaga ng feeling na merong naiiwan... nagpaalam na ko sa kanila. paalam na sa magulong mundong ito... *naks*

kaya ko kaya?!?

nagsimula ang mga pagbabago sa buhay ko ng dahil sa isang "job posting." wow! financial account! biglang nanumbalik lahat ng ala-ala ko nung ako'y nasa kabihasnan pa...naks naman! gusto ko mag-apply! hehehe nakaka-excite naman ito! ni hindi ko na napansin na para pala ito sa bagong negosyong nakuha ng kumpanya... napako lang ang aking paningin sa mga katagang "financial account."
malamang sobrang galak ang aking nadama kasi naman... dito ako nararapat mapabilang... hindi sa sinasabi kong nagkamali ang kumpanya sa paglagak sa akin sa napaka-prestihiyosong account na aking kinabibilangan pero naman... masyadong teknikal ang lahat para sa akin... sabihin na lang nating kumplikado kasi... pero in fairness, madami din naman akong natutunan sa mga taong aking nakasalamuha at nakadaupang palad sa account na nabanggit.
dahil sa sobrang kagalakan hindi ko naisip na madami palang gustong lumahok at mapabilang na maging mga unang miyembro ng account na ito... hhaaayyyy... sabay guho ng mga pangarap... sabi ko nga e... wag na magtangkang mag-apply... matitinik ang mga kalaban... tsk tsk tsk isama pa natin ang isang taong malapit sa aking puso na nagpahiwatig ng kanyang saloobin at pagka-gusto na mapabilang sa kanila... okay, fine! hindi na ako sasali... kayo na lang... sabi nga nya, ibalato ko na lang daw sa kanya... o e di sige... tinulungan ko sya sa mga kinailangang papeles para sa kanyang intensyong lumipat... ayan... malapit na ang deadline... hhhaaayyyyy...

deadline has been extended...
wow! senyales ba ito?!? Lord, alam kong mahal Mo ako... kaya ba nag-extend ang deadline?!? hehehe (iloveyou, Lord) at sa hindi inaasahang sandali, nakatanggap ako ng mensaheng hindi ko alam kung bakit nasabwat ang aking pangalan... pero salamat sa taong ito, muli akong nabuhayan at nagkaron ng lakas ng loob na ituloy ang aking pinaplano... tapos biglang may nag-text... gusto mo ba talaga mag-apply? bakit hindi mo sinasabi sa akin? naku!! lagot na! patay tayo dyan... aaa... eee... oo sana, un lang ang aking nasambit... ang sagot? sige magusap tayo mamaya pagdating mo.
eto na nga ba sinasabi ko e. malupit na paguusap ang magaganap... pano ko ba sasabihing sobrang gusto kong mapabilang sa kanila?!? hindi ko ata kaya...
sabi nga sa English, "don't underestimate your peers... don't put words on their mouths. and more importantly, don't assume..." mali na naman ako... dapat nga sinabi ko na lang agad ang aking saloobin... hmm dala na din siguro ng takot ito. natapos ang paguusap ng merong ngiting namumutawi sa aking bibig. hehehe

pinayagan ako!!! yehey! nagsimula na kong magayos ng mga kapapelesan ng makita ako ng isa sa mga minamahal kong ahente... "inay! ano yan?!" naku oo nga pala... problema na naman! hindi ko pa pala nabanggit sa kanila ang aking binabalak. napagdesisyunan kong kausapin na sila para ipaalam ang aking plano. damang dama ko ang sama ng loob ng karamihan sa kanila (syempre hindi mawawala ang mga nagdiriwang!) ng aking isambulat ang aking mga pinaplano. ayaw nila akong payagan. wag daw. kaya daw ba ng kunsensya kong iwanan sila. nagtampo din ang taong tinutulungan kong mag-apply. "kala ko ba balato mo na to?" maderfader naman o... sorry naman... tinangka kong ipaliwanag at kanila namang naintindihan. saka wala pa naman kasiguraduhan na ako'y matatanggap.
heller?!? maga-apply pa lang ako. hehehe kaya kahit pa ayaw ng karamihan, itinuloy ko pa rin ang aking balak.
yehey! naka-schedule na ko for interview. sana maging okay ang lahat... hmm sa tingin ko naging okay naman nga, at bago matapos ang interview sinabihan akong merong feedback session na magaganap bago matapos ang linggo o di kaya's sa susunod na linggo. sa feedback session ko malalaman kung ako'y nakapasa o hindi.

pagkatapos ng paghaharap na ito, nawala na sa isip kong nag-apply pala ako. dahil nga sa dami at galing ng mga kalaban, inisip ko na lang na tanggapin ang katotohanang hindi ako matatanggap. kunwari na lang walang nangyari. kunwari hindi ako nag-apply. kunwari... andaming lumabas na haka-haka na kumpleto na daw un roster... at hindi ako kabilang sa listahan... hhhaaaayyyy... okay lang. better luck next time. bago naman yan e. malamang kukuha ulit sila. dun na lang ako sa next time... pati ang aking minamahal na kuya naisip na kasali ako dun. nyerks?!? okay ka lang? hindi nga noh? kumpleto na nga daw e. asa pa ko... kahit pa sinabihan nya akong, "wala pa naman un feedback session mo diba? wag kang mawalan ng pag-asa." parang wala rin lang yung epekto.
nakatanggap ako ng tawag at sinabing, "your schedule for the feedback session would be on Friday at 11pm." huh? off ko yun... wala akong pera kasi wala pang sweldo... pano ko pupunta? bahala na nga...cge na nga opo, pupunta po.

ang feedback session...
kaharap ang boss para sa bagong account...
Bossing: how are you doing?
Blogger: i'm good sir. although i'm still a bit sleepy since it's my rest day.(reklamador ka talaga! tsk tsk tsk)
Bossing: oh alright... well, i'm sorry to say this but you weren't able to make it."
(naku!! eto na nga... gumuho na yun mundo ko, ayoko ng magsalita.)
Blogger: thanks for the time and opportunity, sir.
(yun lang ang tanging nasabi ko... tapos bigla nya kong tinawanan...)
Bossing: (smiling) do you really believe that you didn't pass?
Blogger: (huh? e diba kakasabi mo lang?) uuhhh.. yeah?
(ano daw? naguluhan ako dun a... teka lang... WAIT!!! STOP! TIGIL! HALT! ano ng nangyayari?)
Bossing: i was just kidding!
Blogger: (teka, wait stop, tigil, halt ulit... one more time... ano daw?!?) excuse me?
Bossing: I said... i was just kidding! You got in! You've made it! Congratulations! (with a big grin on his face)
Blogger: (huh? joke time ba ito?!? syempre confused na daw yung itsura ko) sir? are you serious?!? seriously, what is it really? (hindi ko na ma-imagine itsura ko)
Bossing: I am serious. You got in along with these other people as coaches and these people as trainers. (hindi ko na narinig un iba pa nyang sinabi)
Blogger: oh okay sir. thanks.

hindi ko alam kung matutuwa ako sa aking narinig o matatawa ko sa itsura ko nung narinig ko yun. pero wala man isa dun ang nagawa ko... naiyak ako! tae talaga! ako kasama?!? it's all surreal! totoo ba ito? o baka naman joke time na naman? ewan ko basta ang narinig ko tanggap daw ako! yuhoo!!! yehey!!!
(to be continued...)

it was nice to see familiar faces... again...

yesterday...

yes, i was so excited to see my friends from the other side of the world... eventhough they were so tired (they've just finished their shift), they have taken the time to come see and visit me at my humble abode.

a lot of things had happened lately, so we did a bit of catching up. although we always "see" each other online, we never really got the chance to speak our minds... and this was the right time... i mean yesterday...

we started our Über long talk while having breakfast... ang mga lukaret! tama bang pagpustahan kung anong niluto ko?!? tsk tsk tsk but i was glad they appreciated what i had prepared for them. ahihihi

we started to talk about anything and everything that had happened. from right after i left their world, the then-and-now "cheesmeeses" and what-nots... it's funny when we talked about the what-have-been's that such memories would bring us bright smiles. even those events where we had disputes or conflicts, we just found the time to forgive each other (yeah... as if nothing happened.) everything seemed so easy then... way too easy...

the moment we ended our session, i thought... how come i have changed? how come i couldn't forgive someone that had once thought ill of me? how come i couldn't find the strength to forgive the evil people that kept on haunting me (professionally and personally speaking)? was the change brought about by joining another world? was it because something on my identification has changed? or was it because i have chosen to change (unintentionally)? *sigh*

a very special love...

A Very Special Love... a very special movie...


i know, it's cheesy, right? but it would only take a hypocrite to say that someone won't be able to relate with the movie...
when i first saw the movie trailer i said, it's going to be a great movie... chosko lord! sa trailer pa lang tumatawa na ko... ano pa kaya pag napanuod ko ng buo? true enough, i was not disheartened. nakakakilig... sobrang natuwa ako kay sarah since she seemed to have the making of a great comedienne (syempre dapat love story un plot.)
sorry na lang sa mga taong hindi pa nakapanood... well kung hindi mo pa napanood, wag ka ng magtangkang tapusin pang basahin to... pero kung hindi mo pa napanood at WALA kang planong panoorin, this might change your mind. *wink wink*
Laida Magtalas (played by Sarah) was i would say overly obsessed with Miggy Montenegro (played by Lloydie). Such obsession led her to apply and be part of Miggy's staff for Bachelor, his men's magazine. She could be seen as someone so sweet and nice that even after being told of having a wrong decision of joining his staff, she stood by her decision, while staying sweet and amiable. What really caught my attention was the part where she would always (and i mean always) offered Miggy coffee with little notes on the cup. Notes that would say, "smile!" or even "write from the heart." As she had put it, she never grew tired of loving Miggy despite the fact that he was overly fixated with pleasing his family. She has become the sole motivation of the entire company since her being positive has infected all members of the staff.

hhaaayyyy... ang nagagawa nga naman ng pagibig... typically pinoy... but then again... it was still a great movie...
ang hindi ko lang talaga maintindihan ay kung bakit...
kung bakit hindi naman nakakaiyak yung movie... pero umiyak pa din ako...
hmm... siguro nga sadyang mababaw lang ang luha ko... hmm could this also mean... it is a sign of aging? wahaha oh well whatever it is.. it's still a mystery...

at long last... kudos!!!

*sigh*
hhhaaayyyy...
many thanks to my bebeh drew...
na kung hindi dahil sa kanya e hindi ako mahihikayat na mag-blog...
dala na rin siguro ng pagka-inggitera ko kaya meron na din akong blog.
hehehe
mejo matagal na din akong nakikibasa ng blog ng may blog.
kasi nabibilib ako sa kanila dahil ang galing nila magsulat...
na kaya ng "powers" nila na i-divulge ang kanilang mga personal experience online.
i once tried to make one for myself... oo... nagtangka ako... kasagsagan pa ng fad noon... jologs ko nga daw kasi sa multiply at friendster pa. hehehe well unfortunately, i cannot make a career out of it. wehehe
tamad lang talaga siguro ako.
seriously, hindi ko alam at hindi magsink in sa akin kung bakit gusto ko nga magkaron ulit ng blog... shucks! loser! :(
hindi ko alam kung dahil ba sa umuulan sa labas at wala akong magawa idagdag mo pang rest day ko ngayon, o dahil nga nainggit lang ako?
oo, kumplikado ako magisip. madami akong tanong... hindi naman lahat nasasagot.
mahilig din akong magsulat, oo kahit ayaw mo maniwala. pero hindi para i-publish para mabasa ng maraming tao.
dati kasi, i hated the idea of having a lot of people reading something i have written. lalo na kung sa diary... heller?!? diary nga e...
pero ngayon, as i write the last part of this entry, i have come to a realization that it would also be good to have a "pensieve" (hence the name) to house most, if not all, of my thoughts and memories... so why not give it a shot, right? i won't lose anything anyway...