nate... nate... nate...

ayan... pwede na natin balikan si Nate... hehehe

ayun na nga... close na kami. magforward sya ng message, then i'd do the same. funny, kasi parang hindi pa namin napagusapan ang tungkol sa mga karelasyon namin. lagi kaming nagtatawanan, nagiinisan, ganun... ang minsang pagtungo nya sa aking kaharian ay muli pang naulit... hindi lang minsan, kung hindi maraming beses pa... hhaayyyy. meron pang mga sandali na pareho lang kaming tahimik tapos out of wala lang, tatawa na kami. hehehe sobrang naging komportable na ata kami sa isa't isa na parang lahat ay kaya na naming sabihin sa isa't isa. mula sa mga hassle ng mga tao sa paligid namin hanggang sa ilang mga paksa na meron kinalaman sa mga sarili naming mundo... umabot pa sa puntong para na kaming merong sariling lengguwahe... napaguusapan na ang lahat... maliban lang sa lovelife.

isang araw, napadaan sya bago sya pumunta sa kanyang mundo... nahiga lang at nagbabalak sanang matulog... ang ending?!? hindi din nakatulog. nagtatawanan lang... nagbibiruan... hanggang sa hindi inaasahang pagkakataon, umabot ang paksa sa aking karelasyon.

Nate: musta na kayo ng boyfriend mo?
Blogger: (nagulat) hmm okay naman... medyo busy kasi kaya hindi masyadong naguusap.
Nate: naguusap naman siguro kayo diba?
Blogger: (may halong pagtataka) oo naman. mejo hindi lang ngayon kasi nga busy. bakit mo naitanong?
Nate: (nangingiti) wala naman... text mo kaya sya ngayon.
Blogger: (meron ng pagdududa) hmm bakit? ikaw? gusto mo sya itext?
Nate: nyek! bakit ako? e hindi naman ako yun girlfriend. ikaw na.
Blogger: (kinuha ang telepono at pinakita ang sinusulat) o ayan na huh? tinext ko na... ang cold noh?
Nate: bakit kasi ganyan? dapat sweet diba?
Blogger: oo... kaso hindi naman kasi sya nagmama-sweet e. kaya ganun na lang din ako.
(katahimikan...)
Blogger: e kayo ni Blair? musta na kayo?
Nate: okay naman. medyo hindi lang nagkikita kasi hindi kami masyadong nagkikita. busy din kasi. pero malamang bukas magkita kami. pareho naman kaming walang gagawin e. bakit mo naitanong?
Blogger: wala naman.
(katahimikan ulit...)

hindi ko maintindihan... meron bang namamagitan sa amin at kung bakit ganun na lang ang mga kinikilos namin? nagkaron pa ng isang pagkakataon na nagising na lang akong nakatingin lang sya sa akin at pinapagmasdan na pala nya ako matulog. nakaka-conscious huh? naghilik ba ako? wahaha nakakahiya...

sa akin siguro meron... ewan ko lang sa kanya...

sana lang... sana lang talaga...

timeout muna si Nate huh?!? wehehe

nagsisimula na ang training... yehey!!! super excited na ko magturo at magbahagi ng aking nalalaman sa mga bagong sanib sa pederasyon. habang naiisip kong papalapit na ng papalapit ang araw na ito, mas lalo akong nagiging excited... sa lunes, sisimulan na namin ito... kaya lang, nagka-problema na lubhang ikinalulungkot ko ngayon.

minsan ng nabanggit na isa ako sa mga gusto nilang magbahagi ng kaalaman sa mga bagong sanib sa aming pwersa na labis kong ikinagalak. kahit hindi nila napansin na ako'y nagpaka-bihasa nung ako'y pinadala nila sa lupain ni Samuel, ayos lang yun sa akin. ang mahalaga't importante ay marami akong natutunan at kahit papano'y nag-enjoy naman ako nung nandun ako. at ang pinakamalupit dun, makakapagbahagi ako ng kaalaman. magmula ng magsimula ang linggong ito, sobrang pinag-nilay nilayan ko na ang mga posibleng mangyari sa linggo ng aking pagbabahagi. (hehehe ganun talaga. sensya naman. excited lang. first time na formal and classroom teaching e. hehehe) hindi ko akalain na ang minsang pagkaguho at pagkabuo ng aking mga pangarap ay posible palang maulit. ika nga, history repeats itself... hhaaayyyy... sa mga naging paguusap namin ni Purple Butterfly, minsan nasambit kong nais kong bumalik sa lupain ni samuel para madagdagan pa ang aking mga kaalaman. hindi sa dahil kay Samuel yun, kung hindi dahil lang sa mga posible ko pang mga matutunan. oo na, hypocrite na nga, pero yun talaga ang totoo... ni minsan ay hindi na ako kumibo kapag ang pagbalik dun ang pinapagusapan. ayoko kasi mapagisipan na kaya kong ibenta ang sarili ko, makabalik lang dun (ang OA huh?! wehehe) so mabalik tayo, ayun na nga nagkaproblema na nga. nagkaron ng mga kuro-kuro patungkol sa hindi namin pagkakasertipika sa klase. na ang solusyon na kanilang naisip ay ang magpadala ng kakampi galing sa Samuel's Land para ibahagi ang kaalamang ito. kaso sa huling balitang aking nasagap, mukhang malabong mangyari ito... na ang panakip butas na balak ay pumunta kami ni Purple Butterfly sa Samuel's Land. natuwa naman ako sa tsismis na ito. wehehe wow naman! isa na namang pagkakataon. wow talaga! *nakanaman* lingid pala sa kaalaman ng lahat (ewan ko lang kung bakit) na hindi pala ako pwedeng bumalik sa lupaing yun sa kadahilanang kakulangan ng dokumento. si Purple Butterfly?! check na check na ito... sabi nga, good to go! at ako na naman ang merong problema. oo... ako na naman... hay sadyang malupit din tong si Mother Nature e. ayaw na nga tumigil ng ulan, pati tong buhay ko dinale pa. tsk tsk tsk so syempre, hindi naman ako nagpakita ng kahinaan ng loob dahil nagdadasal pa din akong sana makasama ako, para isa na talaga ako sa mga pwedeng magturo. o kaya naman, kung hindi talaga kaya, maghintay na lang kami ng pwedeng magpunta dito na galing sa lupaing iyon. o di kaya'y kahit hindi nila ako isali, okay pa din naman e. ang tanging bumabagabag lang sa isipan at diwa ko, ay sana lang maging epektibo ang maging pamamahagi ng kaalaman ng kung sino mang isasama kay Purple Butterfly. sa ngayon, sobrang tamlay na ng pakiramdam ko na parang ayoko na lang pumasok muna... hangga't walang kasiguraduhan ang lahat, ayoko na munang magpakita sa kanila. ewan ko ba, syempre ako na naman ang merong problema... laging ganito na lang ang naiisip kong solusyon kapag nagkakaron ako ng problema. astig noh? walang kwenta... bahala na nga... pero sana nga... sana nga lang talaga... Mother Nature?!? daming kang choices po... pili ka na lang po sa mga nabanggit, pwede po ba? hhaaayyyy... san kaya kami pupulutin pag nagkataon? well, i guess we'll just have to wait and see...

ano'ng meron? part 1...

ano'ng meron? hindi ko din alam. matagal ng palaisipan sa akin ang mga pangyayaring ito sa buhay ko... sana matulungan nyo akong magisip...

hindi ko sya kilala pero matagal ko ng naririnig ang kanyang pangalan. napagalitan pa ako ng anak ko nung sinabi kong hindi ko kilala ang taong ito. sino ba sya at ano'ng meron sya? sabi ng nakararami, gwapo daw... may dating... mabait... hmm napaisip naman ako dun... sino ba yun?

nagkataon naman na nakilala ko sya nung binalak kong sumali sa mundong ginagalawan ko ngayon... tinangka kong isama sya sa listahan ng mga kaibigan ko sa MSN at sya nama'y nagpa-unlak... *naks* hanep... hehehe mula noo'y nagkakausap na kami. pero hindi ko pa din alam kung anong itsura nya... kinikilig naman itong anak ko kasi nga nalaman nyang nakakausap ko sya... si Nathaniel or Nate Archibald. pangalan pa lang ang gwapo na. hmm ano nga kayang itsura nito? nanumbalik sa alaala ko ang pilot episode ng gossip girl... kamukha nya kaya? hehehe ayun na nga...


hhaaayyy... at dumating ang araw ng paghaharap namin ng pamunuan ng bagong kaharian. kasama ko pa si baby bear nung nagpunta ako... so, sya pala si Nate Archibald. hmm oo nga cute nga sya at mukhang mabait. kilig na kilig naman itong si baby bear nung nakita sya. "mamcy, sya yun! nakita mo?" oo anak, hindi naman ako bulag diba? hehehe akala ko hanggang dun na lang ang magiging "encounter" namin. wala naman kasi akong naramdamang iba kasi alam kong "taken" na sya... ako din naman... hehehe ang hindi ko alam, simula pa lang pala yun.

oo magmula nga noon, lagi na kaming naguusap... hindi nga lang sa personal, laging through MSN. na okay lang naman. malay ko ba kung ano'ng numero ng telepono nya. wala naman kasi akong interes. dumating na lang sa puntong nagpadala sya ng mensahe sa aking telepono na nagsasabing pasensya na kung hindi sya nakapagpadala ng sagot sa aking tanong. nagkasakit daw kasi sya. naawa naman ako. sobrang pagod na siguro nito sa kanyang mga tungkulin kaya nagkasakit. sabi ko naman, ayos lang hindi naman ganun ka-importante yun tanong ko e... in short, naging kaibigan na sya sa paningin at pananaw ko. nagkakabiruan na kami, nag-aasaran gaya ng ginagawa ng magkaibigan. nagkapustahan pa nga. kapag daw pinalad akong mapabilang sa mga susuwertehin, kelangan ko syang ilibre. hhuuwwaatt?!? hehehe hmm sa akin naman ay ayos lang. chosko naman. pera lang yan. *wink* tinanggap ko ang kanyang hamon kasi nga parang nawala naman na ako ng pag-asa na ako'y mapipili pa. napanghinaan na kumbaga. binalik ko sa kanya ang hamon na pano kung ako'y hindi palarin... ang sagot? deadma lang kasi mas malaki naman daw ang nakukuha ko. aba'y lokong bata ito a. tsk tsk tsk hindi naman ata tama yun diba? pero nung huli, tinanggap nya na rin ang hamon.

at dahil nga ako'y pinalad, napaisip akong kelangan kong tuparin ang napagkasunduan. ilang beses lang namin napag-usapan kung paano subalit hindi talaga matuloy-tuloy (kasi naman... senyales na din yan...) minsan (at ito'y natapat na naman sa aking araw ng pahinga... kapag nga naman sinuswerte ka o), nagkaroon ng pagpupulong ang mga kinauukulan kasama ang mga mapalad na mga napili para sa bagong negosyo. hindi ko inaasahang makikita ko sya sa nasabing pulong. simpleng "hi!" lang ang nasabi ko. pamaya-maya pa'y natapos ang pagpupulong. malamang uuwi na ako. heller?!? ano pang gagawin ko dun? minabuti ko munang dumaan sa dati kong mundo at magpakita sa butihin kong kuya. matapos yun, umuwi na din ako. ilang sandali pa'y nakatanggap ako ng mensahe. hmm si Nate... tinatanong kung nasan ako. syempre sinabi kong nakauwi na ako. off ko kasi. wala na akong gagawin dun. madaya daw ako. bakit hindi ko daw sinabi. meron pa daw kasi akong utang sa kanya, sana gumimik na lang daw kami. namula naman ako dun. since kaibigan ko naman na sya, sinabi kong sige pero nasa bahay na ako. kung gusto nya maginuman at magkwentuhan, dito na lang. tapos yun na lang ang libre ko sa kanya. nakauwi na daw sya at nagdahilang hindi nya alam kung san ang bahay ko. malay ko din naman kung san sya nakatira diba? hehehe biro lang, Nate. *wink wink* so ayun na nga... laking gulat ko nung tinanong nya ako kung pano makarating sa aking tahanan (wow! gulat talaga ako nun... promise!). sinabi ko kung pano at sinabihan ko na din syang magpasabi kung malapit na sya. hindi ko na noon maintindihan kung dapat ko bang bigyan ng malisya ang napipinto nyang pagpunta o gaya ng dati, deadma na lang... so ang ginawa ko? deadma na lang... pagdating nya, kwentuhang umaatikabo. walang patid... hanggang sa dalawin na ng antok kaya nagpasya na matulog. pinatulog ko na sya sa silid at naiwan ako sa sala dahil nanunuod pa ako ng paborito kong palabas (hindi gossip girl... hehehe). hindi ko namalayan na ako pala'y nakatulog na... hehehe tapos ginigising na pala nya ako kasi nahiya naman daw syang matulog sa silid magisa. sabi ko ayos lang... no problem. pamaya-maya pa'y umaga na, kung kaya't nagpaalam na sya at umuwi na din. nagpasalamat sya (at syempre ako din) at nangakong magkita na lang sa susunod...
naging madalas ang paguusap namin ni Nate... ng hindi ko napapansing nagiging komportable na ako sa kanya at sa tingin ko, sya din.

(to be continued...)

bawal magkasakit...

halina't magreminisce muna tayo...
bago pa dumating ang huling araw sa magulong mundo... balik tayo sa isa sa mga huling araw ko sa mundong ito... hayan syempre at hindi ka pa rin tinatantanan ni Hito (naku naman... iba ka talaga), nandyang kwestyunin pa rin ang iyong kakayanan kahit napapalapit na ang napipintong paglipat na diumano'y magde-demotivate ng team. pinagisipan pa na magre-resign ang buong team dahil sa loyalty ng grupo sa kanilang coach. ano ba? makialam ba? napagusapan na namin ng team ko ito. hindi nila yan gagawin. hindi pwede. weheheh (dinaanan sa takot. joke lang mga anak.)
sabi ng kuya ko, ayos naman daw akong magpalakad ng team. nakaya ko daw buuin ang minsang nawasak na pagsasamahan kahit sa ngalan na lang ng trabaho. touched naman ako dun! salamat kuya! ahihihi buti na lang hindi ko na kailangan na palaging magbigay ng blow-by-blow account ng lahat ng ginagawa ko. basta merong resulta, aalamin nya lang kung pano ko yun nagawa para maibahagi sa iba.
biglang sa hindi inaasahang pangyayari, nagkasakit ako. kakatapos naming maglipat ng bahay noon. naulanan habang naglilipat, na kahit pagod at nilalagnat na, nakuha ko pa din pumasok. kaso nalintikan na. natuluyan na. alam mo ba yung pakiramdam na kahit ikaw ay hindi mo kayang buhatin ang iyong sarili patayo ng higaan pero dahil sa kagustuhan mong makapasok para lang hindi ka makapag-absent ay gagawin mo? ganun na nga ang ginawa ko. inaapoy na ako ng lagnat, tapos ang dadatnan mo pa sa opisina ay ang mga tao na sasabihan ka ng, "i know you're already celebrating." maderfader naman o... ang tanging nasabi ko na lang ay, "not today, please?!" oo, wag ngayon... bukas siguro pwede na. tapos sabay hirit na, "are you okay? you don't look so good?" hello?!? bulag ba kayo?!? meron akong sakit! pero ano? ng dahil sa lintik na banta ni Hito, pipilitin ko na lang pumasok. nasa mentalidad ko na ang mga salitang, "wag mong ibibigay sa mga taong ayaw sa iyo ang satisfaction na tama ang iniisip nila tungkol sa iyo." hindi sa gusto mo silang mabuwisit sa iyo, pero mas masaya pag alam mong nag-ngingitngit sila sa galit lalo na kung wala silang makitang rason para sitahin ka. e ang kaso, sadyang malupit ang tadhana... kinabukasan, eto na nga... walang tao paggising ko. ni hindi ako makagalaw sa sobrang sakit na nararamdaman ko. pinilit kunin ang telepono para tignan ang oras. nalintikan na. dalawang oras na lang bago magsimula ang shift ko. kaso hindi ko talaga kaya. sobrang bigat ng ulo ko na nakakadama lang ako ng ginhawa pag ipipikit ko ang aking mga mata. tinignan ko ulit ang telepono. bahala na. tatawag na ako. hindi ko na talaga kaya.
sobrang swerte ko! ang pinakamabait na alagad ng siyensya ang aking nakausap. eto ang naging paguusap namin... (so malamang edited na ito. baka hindi na kayanin ng mga mambabasa e. baka bigla na lang akong i-flag at bigla na lang mawala ang blog na ito.)
Blogger: i just wanted to advise that i can't come in to work today.
Albularyo: and why is that?
Blogger: i was having episodes of asthma and migraine. and now i can't even get out of bed because my temperature is way up and i could not even move. also, i don't even have someone here to take care of me.
Albularyo: is that so? alright. when was the last time you drink? because if you have fever it would only mean infection. and when we say infection, it could be brought about by alcohol.
B: (adik ka ba?! alcohol? meron ba akong nabanggit na lasinggera ako?!) uhmm i haven't had a drink for a long time already. i think this has been brought about by me being under the rain for a long time. we just moved into another house.
A: ahh okay. alright then... i would have to ask you to seek hospital consult now at Notre Dame.
B: (tae naman... anong hindi mo naintindihan sa sinabi ko?) uhmm i just mentioned that no one is with me and i couldn't even get out of bed. could i just do that once my roommate comes home?
A: alright. i'll just tag here that you have refused hospital consult.
B: (huh?!? bingi ka ba?! gusto mo ba tagalugin ko?!) wala nga akong kasama, so sinong magdadala sa akin sa hospital?
A: you should know the process. coach ka pa naman. yan ang hirap e. palibhasa coach, kaya akala nyo above the law kayo.
B: (taena.. ayoko na pumatol. ang kati mo sa utak!?! peste!) do whatever you want. (sabay baba ng telepono)
ang galing talaga. nakakabilib. ayoko na lang magkumento pa. napakatalino nyang nilalang. na sa sobrang katalinuhan nya e hindi ako sigurado kung pano nya nasabing lasing lang ako... wow! ang napakalupit na alagad ng siyensya?!? ambisyosa! wehehe
kahit masama pa rin ang loob, minabuti ko na ding magpatingin sa mga dalubhasa sa nasabing ospital. sandamakmak na pagsusulit ang aking pinagdaanan (cbc, blood test for malaria & dengue, urinalysis, fecalysis, xray, etc.) ayos a! mistulang executive checkup. ang hindi ko maubos-maisip ay kung pano napasok ang malaria at dengue. mukha na ba akong meron ganung sakit? my ged! this is not right! habang hinihintay ko ang resulta, hinayaan nila ako na mahiga sa isa sa kanilang mga higaan. hindi na ako magrereklamo. pasensya na. nasanay lang kasi ako sa mga magagarang ospital sa kabihasnan e. wala nga palang ganun dito. ahihihi sorry po. lumabas ang resulta. meron daw akong malaria at UTI. huh?!? teka, san galing yun?!? kelangan daw akong i-confine. ano daw?!? hindi ako pumayag. kahit labag sa loob nila, pinapirma nila ako ng waiver. fine! uwi na lang ako!
at dahil sa mga kaganapang ito, nagpasya ang aking mahal na ina na ako'y sunduin para magpa-check sa mga dalubhasang aming pinagkakatiwalaan. hay salamat! mga dalubhasang kaya kong ipagkatiwala ang buhay ko. weheheh bad bad na huh? tsk tsk tsk sinabi ko sa kanila lahat ng mga kalokohang pinaggagawa sa akin ng mga diumano'y dalubhasa sa kanayunan (no offense meant huh? >defensive mode lang). benefit of the doubt ika nga ng isang doctor. gawin din daw ang parehong pagsusulit. second opinion kumbaga. o sige po, go lang. ginawa na naman yan e. saka dugo lang naman ang mawawala sa akin e. nagpasubali ako sa kuya ko. sinabi kong ako'y nasa kabihasnan at kasalukuyang nagpapatingin sa dalubhasa. magpagaling daw ako at sabihan ng updates kung meron. dumating ang resulta. yehey! negative sa lahat ng tests! walang katotohanan lahat ng mga pinagsasabi ng mga dalubhasa sa kanayunan. woohoo! hehehe pero meron palang catch... napansin ni doc ang mga pasa sa aking mga binti at braso. nnnooooo!!!?!? kelangan ko daw ng espesyalista! hindi daw ito normal. paksh*t kala ko naman okay na. tipong lagnat laki lang ang sakit ko (syempre kasama pa din ang migraine at asthma). espesyalista sa dugo at endocrinology na naman. tsk tsk tsk ayos... binigay ang reseta at referral forms tapos pinauwi na ako. wag daw akong magkakamaling bumalik ng baguio ng hindi nagpapatingin sa doctor na inirekomenda. nalintikan na. ibig sabihin... hindi na naman ako papasok?!? laking tuwa na naman ni Hito nyan... tsk tsk tsk hayaan na nga lang. magpatingin na...

natapos ang pagpapatingin sa espesyalista ngunit kinailangan ko ng bumalik sa probinsya para magtrabaho na ulit. lintik! ano pang suswelduhin ko nito? piso?!? hhaaayyyy buti na lang meron financier. hehehe sagot muna ako ni mama. *naks* sa sandaling ako'y tumapak na naman sa mundong ginagalawan (sa probinsya) ang ganda ng bumungad sa akin... wow! long time no see a... "you know what this means!" nagpanting ang tenga ko. pero... deadma... diretso sa albularyo para magsumite at kumuha ng karampatang dokumento. hindi daw ako pwedeng magtrabaho. umuwi na lang daw ako. tae naman o. ngayon namang maayos na ang lagay ko, pinapauwi mo naman ako. kaso mas pinili kong manatili. na-miss ko ang mga anak ko. kahit labag sa batas, nagtrabaho pa din ako. eto na naman si Hito... taena talaga... ayaw talaga tumigil... tsk tsk tsk

Hito: hey, did you get my friend's email? it said the other world needs your personal information.
Blogger: huh?!? who's your friend?
H: you don't know? it's Ula...
B: (bakit naman kelangan sa kanya pa ipadaan diba?) uhmm no, i didn't get anything from their side of the world.
H: bahala ka. if you don't send those right away, you won't be able to go with them.
B: (ampotah! bantaan ba ako?!?) oh okay. thanks...
H: and oh by the way, where have you been? bakit parang antagal mong nawala?
B: nagkasakit kasi ako e...
H: naku... you know what that means...
B: (sabi ko na nga ba e... tsk tsk tsk) huh?!? (sabay walkout.)

hindi ko talaga maubos maisip kung bakit kelangan makialam ng pesteng isdang ito sa buhay ko. i AM an eyesore, right? at malapit na naman akong mawala sa paningin nya... so bakit nakikialam pa sya? at kelangan talagang merong mga bantang ganun? hhaaayyyy... hito naman... asikasuhin mo na lang ang buhay mo. wag ka ng mangialam pa sa buhay ng may buhay... ang taas na nga ng ranggo mo e... tama na... pero okay na din sigurong ganyan ka. wala kasing kwenta yung buhay mo e. wahaha joke lang...

eeyore... eeyore... eeyore...

"haynaku eeyore... kaya kita mahal na mahal e... nandyan ka lang lagi..."

July 24, 2008
ang ganda na sana ng araw ko... hindi umuulan... matapos ang shift ko dumiretso ako ng uwi... nagayos ng konti, tapos natulog... kasalukuyan akong nahihimbing sa aking pagtulog (hmm mga 2 hours pa lang ang nakakalipas) ng biglang mag-ring ang telepono. paksh*t! bakit kasi hindi naka-silent? sino ba ito? my gosh! ang aking mahal na kapatid... hhaaayyyy bakit kaya? hindi naman to tatawag ng walang dahilan... hmm sige na nga, masagot na...

(warning: conversation has already been edited)
Blogger: (hikab) hello?
Ate: uy, kat! ate to... (malamang... ahihihi)
Blogger: o bakit?
Ate: nakita ko yun boyfriend mo... dito sa eastwood...
Blogger: talaga? o tapos?
Ate: wag ka magugulat ha?
B: (te naman e... kaya mo kong gisingin diba?) oo na... ano ba yun?
A: kasi nga nakita ko nga sya. tapos meron syang kasamang babae.
B: o ano naman nakakagulat dun? e lagi naman yun meron kasamang babae e...
A: confirmed na girlfriend nya! matagal na daw. kayo na noon tapos nakikita pa ni churva (isa pang friend) dito sa eastwood na kasama nga itong babae.
B: ano?!? (nawala bigla ang antok ko!) pakiulit? ano daw?
A: oo. totoo... nagulat din ako nung nakita ko sila.

hindi ko na naintindihan yun iba pa nyang sinasabi... nagiging bingi na ata ako. ewan ko. ni hindi ko na naitanong kung nakita ba sya ni BF. ni hindi ko na alam kung ano ang dapat kong maramdaman. wala na akong naging reaksyon pa. initial reflex?!? tinext ko sya na tawagan ako, na ginawa naman nya. syempre, confrontation na ang sumunod na naganap... lahat ng sama ng loob lumabas na naman. kahit pa yun mga dating napagtalunan na akala ko ay naresolbahan na, kinalimutan ganun... ako lang pala yun, at hindi sya... pero okay pa rin daw kami. tinanong ko na tungkol kay mystery lady at ang ganda ng isinagot... oo totoo daw yun... medyo matagal na din daw kasi ayoko daw pumayag na dito sya sa baguio. e kaya naman daw nyang i-give up lahat. and to add more insult to injury, buntis si babae... ang galing! nawala lang ako ng isang buwan, ganito na agad ang nangyari. kahit pala nagkausap na kami bago pa man ako umalis na all the while akala ko okay pa kami... kahit madami na syang atraso, napatawad ko pa... tapos ganito?!? ayos! ibang level talaga. kaya pala... kaya naman pala meron tong mga hirit nung dumating ako na, "come on, let's get married! immediately! we could even let my mom plan it." uhmm okay ka lang?!? ngayon niliwanag ko sa kanya kung bakit sya nagmamadali magpakasal... oo dahil nga daw dun sa babae. ayaw nya mapikot. hhuuwwaaat? kung hindi ba naman napakatalino mo, kaya mong gumawa ng kalokohan e... tapos madadamay pa ako? kelangan ko magisip... tapos na ang usapan... hindi na ako nakatulog pa. tulalang nagiisip kung ano at panong nangyari to. tumatawag na naman... ayoko ng sagutin.. ayoko na muna makipagusap. naguguluhan pa ko.

July 25, 2008
8 missed calls, 10 new messages received...
dalawa sa messages received ay pawang mga forwarded or messages. yung missed calls at iba pang mensahe? galing lang sa iisang tao. *sigh* lalim ng pinanggalingan... magrereply ba ako? eto na tumatawag na naman... hindi ko sinagot. nagtext lang ako - i'm not yet ready to talk... hindi na nagreply. hindi na din tumawag ulit.

July 26, 2008
2 missed calls, 5 new messages received...
surprisingly, sa iisang tao lang galing ang mga tawag at mensahe. walang spam? hehehe hindi pa ako tapos magisip at magdrama... hindi na ko nag-react pa. no reply sent...

July 27, 2008
2 missed calls (again), 5 new messages received...
sa masugid na mananawag pa rin nanggaling. pati mga mensahe kanya din galing... haynaku... tapusin na nga ito. nagtext ako - i'm ready... sabi ko nga sa status message ko ng araw na un - "i am now ready to face the consequences... finally ready to talk." so he called and we talked. nabanggit ko sa kanyang mahal ko pa sya at matatanggap ko yung batang dinadala nung babae. ang tanging bumabagabag lang sa akin ay pano kung maghabol tong babae? san naman kaya kami pupulutin nun? lalo na ako... walang kasiguraduhan na ang pagpapakasal namin ang magiging solusyon sa problema. so in short, tinapos ko na kahit masakit. ang hirap man tanggapin pero kelangan. hindi na pwede. tapos na talaga. wala na. ayaw nya pumayag... pero para sa akin? tapos na.

July 28, 2008
habang nagpapaka-busy ako dahil induction ng kauna-unahang wave ng account in a few hours, nagri-ring na naman ang telepono ko... sino naman ito? ibang number?! hindi ko kilala... deadma... ilang saglit pa'y meron nagtext. "please answer the call." ay! nagdemand! sana lang magpakilala ka diba? makalipas ang ilang minuto, eto na naman sya. okay, fine, sasagutin na po. sya pala... ang taong minsan ng naging bahagi ng buhay ko. hindi na ako nakahirit pa. sya naman ang nagsalita. ayoko ng maalala pa ang mga sinabi nya. dahil pag binigyan ko pa sya ulit ng isa pang pagkakataon, baka sa kangkungan na ako pulutin... ang tanging nasabi ko lang ay, "you know what? i'm kinda busy right now. could you just call back say in a few days? sorry pero hindi ko kayang magpa-apekto sa mga personal na pangyayari sa buhay ko ngayon e. marami akong kelangang tapusin. alam mo naman diba? trabaho NA ang priority ko, remember?" wala na syang nagawa. binaba na ang telepono. sabay balik sa mundong ginagalawan ko... wala ng pakialam sa anumang nangyari.

ewan ko ba... sobrang dami na siguro ng taong na-hassle ko kaya eto ang karma ko... yun tipong ang pakiramdam ko ay parang kahit nakatayo lang ako sa isang tabi, e merong kahit isang tao na naha-hassle. ayoko na magisip... nakakapagod. at least ngayon? tapos na. or so i thought...

July 30, 2008
naghahanda na ko pagpasok. ayoko ma-late kasi Day 1 ng FS training. subalit eto na naman sya. ano ba? tantanan naman na nya sana ako diba? hindi ko na sinagot. pamaya-maya pa'y meron na namang mensahe. nakakadurog ng puso kaya dali-dali ko ding dinelete. tama naman na kasi... pagkatapos ng shift, diretso uwi na ako. nagkataong nasa bahay naman tong si bebeh sein. inaya kong manuod ng sine kasi first day ng showing ng pelikula ni sarah (ahihi nakuha pang manuod ng love story). pagtapos ng palabas, uwi na ulit at natulog na. maaga pa ang pasok ko kinabukasan.

July 31, 2008
nag-off na ako ng phone. tama na kasi. nagpa-plano na akong magpalit ng simcard. nagsabi na ko kay baby bear na magpalit ako ng number. at isa si X sa mga rason kung bakit. pina-realize nya sa akin na hindi solusyon sa problema ang pagpapalit ng simcard. iba ang alam nyang rason. oo, isa pa yun pero hindi yun kasali sa usapan ngayon... hehehe next time na lang yun. *wink wink* pag-on ko ng telepono naghintay ako kung merong magte-text. 2 minutes... 5 minutes... wala... hay salamat naman. saka lang ako nakahinga ng maluwag.

August 1, 2008
hindi na ako nag-off ng phone. wala na namang tatawag e. sabi ko nga e, mali na naman ako dun... sya na naman... ang kulit ha? sinabi na ngang tama na e. eeeyyyiiieee... kakulit naman. tinanggal ko yun battery para mag-off. wehehe ang bad ko. kasi naman e... for the last time, tinext ko sya (last na talaga to, promise!) pagkatapos nun? tumigil na din ang pagtawag.

from then on, wala na akong narinig mula sa kanya. bukod sa mga forwarded messages na pinapadala nya more than thrice a day, wala na. buti naman. tumigil na sya. mabuti na din siguro itong nandito ako sa baguio, na sobrang layo sa kanya kesa nandun ako ulit sa manila. at least dito walang lugar na pwedeng makapagpa-alala sa akin ng "good times." buti na lang...

at kung bakit eeyore ang title nitong entry na ito? hehehe ewan ko. hindi ko din alam. pwedeng dahil meron akong stuffed toy na eeyore na lagi kong bitbit these past few days. na kahit saan ako magpunta ay lagi ko syang kasama. at least si eeyore, hindi ako iiwan... pwera na lang kung ma-misplace ko sya. o di kaya'y nakawin ng kung sinumang merong masamang intensyon. wehehe joke lang aticel! :)

ang katuloy...

hindi ko alam kung pano ko sisimulang sabihin... nagp-playback pa din sa utak ko ang nangyari... ako?!? nakuha?!? yyyeeeessss!!! hehehe ngunit pano ko sasabihin ang magandang balitang ito? hmm bahala na...
iba't ibang reaksyon ang aking nasagap nung bumalik ako ng opisina. kung bakit naman kasi ang aga kong pumasok. hhaaayyy... so ayun na nga... ang mga reaksyon?!? maraming natuwa para sa akin kasi alam nilang doon magiging mas productive ako. sila yun mga taong alam ang mga pinagdaanan ko, lahat ng naging hirap ko. mga taong naiintindihan ako. in short, friends ko. hehehe syempre hindi mawawala ang mga taong nagku-kwestyon kung bakit ako nakasama sa nakuha (at syempre speaking of haters... kasama sa listahan si... HITO! hehehe). hindi daw kasi ako dapat nakasama. madami daw kasi ako masyadong problema at magiging sakit ng ulo lang ako. kasi yun lang ang kaya kong ibigay sa boss ko. hindi na ako nagreact. papatulan ko pa ba? hindi na lang... deadma na lang. sabi ko nga, "not worth my brain cells." hehehe
kaso lang... sa hindi sinasadyang pagkakataon (kapag nga naman sinuswerte ka), nagharap kami ng napakagandang isda!

Hito: I have my eyes on you. Remember that even you have passed the interview, it doesn't mean that you can already do whatever you want. And if you would have an IR, you should know you cannot transfer.
Blogger: huh?!?

hhhaaaayyyyy... ewan ko kung bakit sobrang "hater" ng taong to. parang pinaglihi sa sama ng loob. hindi siguro nakarga nung bata sya. hehehe bad bad... tsk tsk tsk

oh well... oras na naman para mag-huddle ang team. malapit na kasing matapos ang shift. nagpumilit kaming magsiksikan sa loob ng napakaliit na silid. naghahanap ng pwesto... san pwede maupo, san pwede ilagay ang silya... in short, nagiingay na kami.

Blogger: kids, i have an announcement to make...
(biglang natahimik ang meeting room)
uhmm... before i make the announcement, we need to discuss our metrics, where we are at as of today, PAs and other concerns.
(so, aming pinagpatuloy ang meeting... matapos ang mahabang diskusyon, eto na... kelangan na mag-announce)
as for the announcement (chosko Lord... help me!), i wanted you guys be the first to know that i passed the interview and will be joining the new account effective 15th of May. (natahimik na naman ang silid. naman... magreact naman kayo...)
Agent 1: So... uhmm sino na magiging coach namin?
Blogger: I have recommended Rob (Scheider ahihi), since you have already worked with him even before i joined this team. (katahimikan na naman... ano ba to? hindi ako sanay...) so i guess, i'll just see you guys tomorrow... take care on your way home...

syempre masakit para sa akin ang iwan sila. alam kong hindi ko sila dapat iniwan pero alam ko naman din na maiintindihan din nila kung bakit kailangan kong lumipat. minsan ko ng nabanggit ito sa kanila, lalo na sa mga anak kong sobra ng napalapit sa akin.

eto na... dumating na ang pinakahihintay ng lahat... ang last day... kelangan ko na mag-ayos ng mga kalat para ilipat sa kabilang mundo. sabi ko sa sarili ko, unti unti ang gagawin kong paglipat ng mga gamit para meron pa rin akong rason para bumalik at makita sila. hindi sa ayoko sa mundong lilipatan ko. masaya naman ako sa naging desisyon ko. kaso ayoko lang talaga ng feeling na merong naiiwan... nagpaalam na ko sa kanila. paalam na sa magulong mundong ito... *naks*

kaya ko kaya?!?

nagsimula ang mga pagbabago sa buhay ko ng dahil sa isang "job posting." wow! financial account! biglang nanumbalik lahat ng ala-ala ko nung ako'y nasa kabihasnan pa...naks naman! gusto ko mag-apply! hehehe nakaka-excite naman ito! ni hindi ko na napansin na para pala ito sa bagong negosyong nakuha ng kumpanya... napako lang ang aking paningin sa mga katagang "financial account."
malamang sobrang galak ang aking nadama kasi naman... dito ako nararapat mapabilang... hindi sa sinasabi kong nagkamali ang kumpanya sa paglagak sa akin sa napaka-prestihiyosong account na aking kinabibilangan pero naman... masyadong teknikal ang lahat para sa akin... sabihin na lang nating kumplikado kasi... pero in fairness, madami din naman akong natutunan sa mga taong aking nakasalamuha at nakadaupang palad sa account na nabanggit.
dahil sa sobrang kagalakan hindi ko naisip na madami palang gustong lumahok at mapabilang na maging mga unang miyembro ng account na ito... hhaaayyyy... sabay guho ng mga pangarap... sabi ko nga e... wag na magtangkang mag-apply... matitinik ang mga kalaban... tsk tsk tsk isama pa natin ang isang taong malapit sa aking puso na nagpahiwatig ng kanyang saloobin at pagka-gusto na mapabilang sa kanila... okay, fine! hindi na ako sasali... kayo na lang... sabi nga nya, ibalato ko na lang daw sa kanya... o e di sige... tinulungan ko sya sa mga kinailangang papeles para sa kanyang intensyong lumipat... ayan... malapit na ang deadline... hhhaaayyyyy...

deadline has been extended...
wow! senyales ba ito?!? Lord, alam kong mahal Mo ako... kaya ba nag-extend ang deadline?!? hehehe (iloveyou, Lord) at sa hindi inaasahang sandali, nakatanggap ako ng mensaheng hindi ko alam kung bakit nasabwat ang aking pangalan... pero salamat sa taong ito, muli akong nabuhayan at nagkaron ng lakas ng loob na ituloy ang aking pinaplano... tapos biglang may nag-text... gusto mo ba talaga mag-apply? bakit hindi mo sinasabi sa akin? naku!! lagot na! patay tayo dyan... aaa... eee... oo sana, un lang ang aking nasambit... ang sagot? sige magusap tayo mamaya pagdating mo.
eto na nga ba sinasabi ko e. malupit na paguusap ang magaganap... pano ko ba sasabihing sobrang gusto kong mapabilang sa kanila?!? hindi ko ata kaya...
sabi nga sa English, "don't underestimate your peers... don't put words on their mouths. and more importantly, don't assume..." mali na naman ako... dapat nga sinabi ko na lang agad ang aking saloobin... hmm dala na din siguro ng takot ito. natapos ang paguusap ng merong ngiting namumutawi sa aking bibig. hehehe

pinayagan ako!!! yehey! nagsimula na kong magayos ng mga kapapelesan ng makita ako ng isa sa mga minamahal kong ahente... "inay! ano yan?!" naku oo nga pala... problema na naman! hindi ko pa pala nabanggit sa kanila ang aking binabalak. napagdesisyunan kong kausapin na sila para ipaalam ang aking plano. damang dama ko ang sama ng loob ng karamihan sa kanila (syempre hindi mawawala ang mga nagdiriwang!) ng aking isambulat ang aking mga pinaplano. ayaw nila akong payagan. wag daw. kaya daw ba ng kunsensya kong iwanan sila. nagtampo din ang taong tinutulungan kong mag-apply. "kala ko ba balato mo na to?" maderfader naman o... sorry naman... tinangka kong ipaliwanag at kanila namang naintindihan. saka wala pa naman kasiguraduhan na ako'y matatanggap.
heller?!? maga-apply pa lang ako. hehehe kaya kahit pa ayaw ng karamihan, itinuloy ko pa rin ang aking balak.
yehey! naka-schedule na ko for interview. sana maging okay ang lahat... hmm sa tingin ko naging okay naman nga, at bago matapos ang interview sinabihan akong merong feedback session na magaganap bago matapos ang linggo o di kaya's sa susunod na linggo. sa feedback session ko malalaman kung ako'y nakapasa o hindi.

pagkatapos ng paghaharap na ito, nawala na sa isip kong nag-apply pala ako. dahil nga sa dami at galing ng mga kalaban, inisip ko na lang na tanggapin ang katotohanang hindi ako matatanggap. kunwari na lang walang nangyari. kunwari hindi ako nag-apply. kunwari... andaming lumabas na haka-haka na kumpleto na daw un roster... at hindi ako kabilang sa listahan... hhhaaaayyyy... okay lang. better luck next time. bago naman yan e. malamang kukuha ulit sila. dun na lang ako sa next time... pati ang aking minamahal na kuya naisip na kasali ako dun. nyerks?!? okay ka lang? hindi nga noh? kumpleto na nga daw e. asa pa ko... kahit pa sinabihan nya akong, "wala pa naman un feedback session mo diba? wag kang mawalan ng pag-asa." parang wala rin lang yung epekto.
nakatanggap ako ng tawag at sinabing, "your schedule for the feedback session would be on Friday at 11pm." huh? off ko yun... wala akong pera kasi wala pang sweldo... pano ko pupunta? bahala na nga...cge na nga opo, pupunta po.

ang feedback session...
kaharap ang boss para sa bagong account...
Bossing: how are you doing?
Blogger: i'm good sir. although i'm still a bit sleepy since it's my rest day.(reklamador ka talaga! tsk tsk tsk)
Bossing: oh alright... well, i'm sorry to say this but you weren't able to make it."
(naku!! eto na nga... gumuho na yun mundo ko, ayoko ng magsalita.)
Blogger: thanks for the time and opportunity, sir.
(yun lang ang tanging nasabi ko... tapos bigla nya kong tinawanan...)
Bossing: (smiling) do you really believe that you didn't pass?
Blogger: (huh? e diba kakasabi mo lang?) uuhhh.. yeah?
(ano daw? naguluhan ako dun a... teka lang... WAIT!!! STOP! TIGIL! HALT! ano ng nangyayari?)
Bossing: i was just kidding!
Blogger: (teka, wait stop, tigil, halt ulit... one more time... ano daw?!?) excuse me?
Bossing: I said... i was just kidding! You got in! You've made it! Congratulations! (with a big grin on his face)
Blogger: (huh? joke time ba ito?!? syempre confused na daw yung itsura ko) sir? are you serious?!? seriously, what is it really? (hindi ko na ma-imagine itsura ko)
Bossing: I am serious. You got in along with these other people as coaches and these people as trainers. (hindi ko na narinig un iba pa nyang sinabi)
Blogger: oh okay sir. thanks.

hindi ko alam kung matutuwa ako sa aking narinig o matatawa ko sa itsura ko nung narinig ko yun. pero wala man isa dun ang nagawa ko... naiyak ako! tae talaga! ako kasama?!? it's all surreal! totoo ba ito? o baka naman joke time na naman? ewan ko basta ang narinig ko tanggap daw ako! yuhoo!!! yehey!!!
(to be continued...)