Welcome Back!

after 5 years, i decided to write again. this may not be the most sensible thing to do right now, but it felt right. for the past five years, a lot of things happened - moving from another industry to my comfort zone, tasked to head a new team but gave up eventually. it was a rollercoaster ride, i would - terrifying than that of space mountain (disneyland) or space shuttle (enchanted kingdom). anyway, i will be working on different content for the coming weeks.😉 until then... xoxo

chevrolet

ito ay tungkol sa isang tao sa industriya kung saan ako'y kasalukuyang kasapi. normal syang manamit, mukhang matalino, tahimik... hindi mo maiisip na meron syang tinatago. kung ano man ito, tanging sya lang ang nakakaalam. wala naman na akong planong mag-usisa at halungkatin pa kung ano man yun.

kadalasan, hindi naman ako nakikihalubilo sa mga tao. pero bilang isang kinatawan ng Kataas-taasang Hukuman, kelangan ko makisalamuha. Mabait naman sya, gaya nga ng aking paunang nabanggit, normal ang lahat sa kanya: pananamit, pananalita, pakikisama. pero syempre, meron ngang mali...

naging malapit ako sa kanya, gaya ng pagiging malapit ko pa sa iba pang mga tao. ang mali? nabigyan nya ng ibang kahulugan ang pakikitungo ko sa kanya. mayroong mga pagkakataon na ako'y magpapamigay ng kung anumang maliliit na mga bagay sa sambayanan. lingid sa aking kaalaman, ang bawat maliliit na bagay na ito ay nabibigyan na pala ng kakaibang kulay. isang magandang halimbawa nito ay ang pagpapamigay ko ng maliliit na tsokolate na binalot sa papel. para sa akin, isa lamang itong pagpapakita ng lubos na pasasalamat sa pagiging malapit namin na magkaibigan. syempre, hindi lang sya ang binigyan ko. katulad ng inaasahan, masaya sya ng makita ang aking munting handog. ngunit, dumating ang isang araw na ibinahagi nya sa akin na nagalit ang kanyang kabiyak dahil mayroong nagbigay ng simpleng aginaldo sa kanya. ang hindi ko maintindihan, bakit kailangan na bigyan ng ibang ibig sabihin or malisya kaagad ang pagbibigay ng isang simpleng bagay? nung oras na ito inisip ko na lang na wala lang to, isang maliit na hindi pagkakaintindihan lang. kung anuman ang napagtalunan or napag-usapan nila, hindi ko alam. gaya ng dati, hindi ako nag-usisa or nagtanong pa hinggil dito. sa aking paniniwala, hindi na para makialam ako dahil hindi ko naman alam kung anong dahilan at anong naging argumento nilang dalawa.

ilang araw ang nakalipas, wala naman akong binanggit sa kanya hinggil dito. nagkukulitan kaming magkakaibigan gaya ng nagkagawian, na sa aking pakiwari, wala pa din malisya. madalas sa magkakaibigan, sa pagkakaalam ko, mayroon kang karapatan na maglambing or makiusap ng mga bagay na gusto mong ipabili, lalo na kung ang mga bagay na ninanais mong mabili ay hindi malapit sa iyo. meron pa din pala itong ibig sabihin... para sa kanya... syempre, wala akong malisya... pa rin... haayyy manhid daw kasi ako... wahahaha 

minsan napasulyap ako sa kanyang telepono... 'mahal,' wika ng mensahe... hehehe tsismoso lang... tinatanong nya, "nasan ka? anong oras ka uuwi?" hala kata, dinedma lang. baka kung anong isipin nun, a... nakuu...

dumating ang araw na hindi na kami nagpapansinan.. dahil siguro sa dami na din ng ginagawa at umiiwas na sya. deadma lang naman sa akin. ayos lang... mas mainam pa nga siguro un. biglang lumapit sa akin si peppa pig... tinatanong bakit hindi kami naguusap. sagot ko? aba, malay ko... meron daw syang alam, pero ayoko magusisa... kasi nakakaramdam naman ako sa kung ano man un alam nya... isa pa, ayoko na maconfirm pa un at baka magbago ang pakikitungo ko sa kanya. hanggang sa nagtext sya...

ITUTULOY........

when i was accused of being someone i am not...

it has been a few years, and it makes me sad to write about this now. for the last few years, i have been busy with a lot of things: baking stuff, work, health, work again, and then this.

i have learned not to get involved with other people after all the things i have been through. but as i grew closer to God, i realized i needed to forgive those people who have done me wrong but primarily forgive myself for allowing those people to hurt me.

at the moment, there is this person whom i seriously thought to be my friend. itago na lang natin sya sa pangalang Nugget Sushi. just a short background, i have only known this person for a while and of course, being "me" i don't say much about a lot of information about myself. this person would always insist that i share stuff about me, but i didn't. but then eventually, i have grown fond of this person that i have considered this person as someone who is dear to me.

and then something happened...

this person professed feelings towards me, which i have already felt uncomfortable with. i mean, that should not have happened, but it did.

several moments after, it's like the story has changed, like, it was misunderstood or something. that everything that had happened was interpreted differently when in fact it happened like it did.

out of respect to Nugget Sushi, as a person, i have chosen not to post any of our conversation (which is so unlike me)...

please don't get me wrong. i love my lesbian friends, but it doesn't necessary follow i am like them. i respect them and their choices. just because i chose to stay single, it could already be equated to me being lesbian. God wanted to focus on Him and not focus on anything or anyone else. when we take our eyes off of Him, He could easily take away whatever we are focused on. my God is a jealous yet loving God. He doesn't want me to get hurt.

the "jump"

i was told of a lot of stories about what i would expect when i start training for BST. that i would have to jump off as high as 10 to 12-storey building to 10 to 15-foot deep water. it was a very upsetting thought for me, since i am acrophobic and claustrophobic. at first i thought, i never really taken into consideration that it could be an experience that could change my perception toward people who work literally AT SEA.

it has been one crazy yet fulfilling experience...

addicted...

for the past couple of weeks, i have been addicted to an online game known as Cafe World. this is where you would have to virtually cook dishes - from your home-cooked favorites to never-heard-of-that-food-before meals. missions are endless, if i may say... i saw one profile and he was at level 199... hehehehe well, i kept on saying i will be writing again soon... but i guess, "cooking" comes in first. ;)

WIN... (and I will...)

Dark is the night
I can weather the storm
Never say die
I’ve been down this road before

I’ll never quit
I’ll never lay down
See I promised myself I would never let me down

(chorus)
So I’ll never give up
Never give in
Never let a ray of doubt slip in
And if I fall
I’ll never fade
I’ll just get up and try again
Never lose hope
Never lose faith
There’s much too much at stake
Upon myself I must depend
I’m not looking for a place ashore
I’m gonna win

Won’t stop me now
There’s still a ways to go
Some way somehow
Whatever it takes I know

I’ll never quit
I’ll never go down
I’ll make sure they remember my name 100 years from now

(chorus)

When it’s all said and done
My once in a lifetime won’t be back again
Now is the time, for me to stand
Here is my chance, that’s why i

(chorus)

masakit pala...

alam ko kelangan intindihin kita... alam ko kelangan kita i-let go... pero bakit ang hirap? bakit kahit sabihin ko sa sarili kong tama ang desisyon mong ito e bakit hindi ko pa din maintindihan? may nagawa ba akong mali?

makailang ulit ko mang isipin at pilit intindihin pero bakit hindi ko kaya?

kahit ilang beses mo na pinaramdam sa akin na i dont deserve you, bakit gusto ko ikaw pa din? masyado din ba akong naging kampante na nandyan ka lang? masyado ba akong naging kampante na iniisip mo din ako?

hindi ko lubos maisip na posible palang mangyari to. oo, inaamin ko... dati tinangka kong gawin to seio... inisip kong mas makakabuting maghiwalay na lang pero seio pa din ako bumabalik... ikaw pa din ang hinahanap ko... madaming taong dumaan sa buhay ko na nagpakita ng motibo... nag-give in ako kasi akala ko mas mapapabilis ang gusto kong gawin... pero kahit pagbali-baligtarin ko man, ikaw pa rin talaga...

sana pinatay mo na lang ako... :(

bagong bahay...

new blog spot... kijalicious.tumblr.com...

ang pagbangon...

gusto ko manuod ulit ng miss you like crazy... feeling ko ako na talaga si mia samonte... hehehehe hindi dahil sa kung ano pa mang rason pero dahil malapit ko na din suungin ang mundo ng hotel management... oo, kelangan kong magsimula sa pinakababa... pero i am thinking it is worth the trouble... i understand that this is going to be a new endeavor for me... and i am so ready to face the challenges this new thing would pose... isa lang ang hinihiling ko... Lord, guide me through all these... i lift everything to You! :)

apektado?!?

why do you have this effect on me? why would you be in my dreams, let alone her too?

i thought i have already accepted the fact that you will never be mine... and to add more to the hurt, a creature from whatever planet, got your attention... a lot of times, i wanted to confront you about this issue. i wanted to yell at your face and tell you, I AM JEALOUS! but then, reality kicks in. in the first place, you were never mine. i was never yours. we might have said the eight-letter word often before. we might have really meant it before. but now, i'm not even sure. you greeted me, "happy 3rd" when i'm not even sure if we really are happy. you said you don't want to lose your friendship with me when i thought we didn't have it in the first place. i have ONLY that to offer at first. but after making me realize that we should give in to what we have been feeling (me falling to your sweet words), i thought we had something special. well, i guess we did. i have given in to what i already know was wrong. and it was to the point that something has to happen. this might have been the reason why some self-righteous people went ballistic when they have sensed there really was something going on. it had been a big deal with me that people knew about it. as much as possible, i don't want anybody to know. i remember telling you, "it's fine as long as we're discreet." even if you didn't like the idea, you agreed. being the same self-righteous person that i have been, what other people thought about something like this bothered me, big time! people would tease about knowing that something was going on, but i kept on denying it. even if i knew it had hurt you. it just didn't feel right that i'd be proud to say, i am yours and you are mine when we both knew that we are committed to other people. i would tell you how much i miss you (and God knows i do... til now) and you would tell me you do, too.

now, i have decided to break it up with you since it won't make any more sense to say we're still together when we never were. don't get me wrong though... i have loved you... i did... after i did, it felt as if you never loved me... seriously... it had made me feel a whole lot better...

people around me have said, "why him? you've had better." i guess i wouldn't know. because i have chosen not knowing. a close friend even mentioned that i am a bright girl... that i shouldn't let things like this happen to me... being a very hard-headed individual that i am, i didn't listen. i went on even if i already knew it's not going anywhere...

i know you would say i am bitter... maybe i am... maybe... but as i would often say, i wish you good health and good riddance.

days prior...

nung saturday ng umaga, masama na pakiramdam ko... pero sabi ko sa sarili ko, kelangan ko ng time para sa sarili ko... kelangan ko manuod ng sine. niyaya ko si BF na manuod kahit na alam kong mahirap para sa kanya na maghintay kasi until 6am lang ata ung shift nya. ayaw naman namin sabihin kahit kanino (well, not really) kasi ayaw namin na merong ibang kasama. nagsabi ako kay BF na kung pwede nya akong samahan na bumili ng shoes kasi nabanggit ko na sa sarili ko, kelangan ko bigyan ng prize ang sarili ko... okay naman daw sabi nya. habang naghihintay kami na magbukas ang mall, natulog muna sya habang ako naman ay nagpipilit na magtapos ng mga kelangang tapusin. nagkayayaan pa ang buong sangkatauhan na magsama sama sa kadahilanang mejo matagal tagal na panahon na ding hindi nagkakaron ng kahit maliit na salo salo. ayoko talaga sumama... as in... ayoko... parang kahit anong pag-convince gawin nila, hindi talaga ko sumama. hinintay ko sila umalis bago ako nagdesisyon na umakyat para sunduin si bf...

after nya magfreshen up, nagpasama na ko sa kanya magbayad ng bills.. apparently, offline lahat ng 7-11 na puntahan namin... hahaha nice...

nagsimula na kmai maglakad papunta ng mall... nagkwentuhan ng kahit anong pwedeng mapagusapan - kabadtripan sa opisina, hassle sa buhay in general, lovelife at kung anu-ano pa... gusto kong idetalye pero hindi siguro dito... sa ibang entry na lang... hehehe *peace, BF*

pumila na kami... nuod kami ng inception... yey (sabi ko sa sarili ko) makakanuod ako ng sine... yehey talaga!!! :)

habang nanunuod kami, nagulat naman ako na meron nagtext... pauwi ng manila dahil merong kelangang gawin, ideliver or whatever... minsan tuloy naiisip ko, pano kung walang ganun? e di malabo ng magkita pa? oh well, sa ibang entry na ulit yun... (dami ng pending a... hahaha)

natapos ang palabas... nagkakwentuhan pa ulit bago tuluyang naghiwalay ng landas... para kami'y bumalik na sa kanya kanya naming buhay... okay, fine (kahit malungkot)...

imbes na dumiretso ako sa bahay ko, nagpasya akong umuwi sa bahay ng mga magulang ko... masamang masama na tlaga ung pakiramdam ko. masakit ang lalamunan, parang lalagnatin, sinisipon at umiikot ang paningin... pinilit pa din tiisin kasi kelangan ipakita sa mga tao na okay lang ako, kahit hindi na... ang nakakapagtaka, ako lang magisa nun... bwahahaha *may sapi*

nagising ako na merong tumatawag sa telepono... kala ko kung sino na... ang bebehko pala... nandito na daw sya... nasa apartment na sya, hinihintay ako... hindi naman ako makabangon. sakit ng katawan ko at hindi ako makalunok ng maayos...

bakasyon daw...

i recently went on vacation. i was supposed to go with my sister and attend her friends' wedding but apparently, i couldn't join her. let's just say, hindi kinaya ng finances... wehehe :p anyways, ayos lang din naman kasi i could say, it has been a productive vacation kahit mejo na-feel kong parang may kulang pa rin...

Eve of vacation...

i stayed late at work kasi mahirap ng may maiwang deliverables. nakikinig ako ng calls ng biglang lumapit ang isang RTA na itago na lang natin sa pangalang Mr. Nice Guy.

Mr. Nice Guy: nagpapatayo ka ba ng bahay?

Blogger: huh?

Mr. Nice Guy: sabi ko nagpapatayo ka ba ng bahay?

Blogger: hindi... bakit mo natanong?

Mr. Nice Guy: kasi parang kagabi ka pa dito... para kang nagiipon pampagawa ng bahay e. wala kang balak umuwi?

Blogger: *natawa* e madami pa kasi akong gagawin. tska bakasyon ako starting tonight kaya kelangan matapos na lahat ng kelangan tapusin...

Mr. Nice Guy: a ok... cge hindi na kita iistorbohin...

for some strange, odd reason e hindi ko alam kung bakit sya naga-attempt makipagusap sa akin. hmm wala naman na akong mga agents na nakalogin para magcalls. kung tutuusin, walang reason para kausapin nya ako. o sadyang malisyosa lang ako... wahahaha

Day One

i went home to sleep dahil super tired from all that was done at work... slept the entire day... actually patulog tulog at pagising gising din lang... dahil na din siguro, gusto kong pumasok kasi nandun si kiyeme... Ewan ko ba kung bakit gusto ko lagi ko lang siya nakikita at kasama kahit alam naman namin pareho na hindi yun pwede. naalala ko pa na sinabihan nya ako na i-enjoy ang bakasyon at wag magisip ng kung anong may kinalaman sa mundong ginagalawan namin... well, true to my personality, i didn't listen... kasi pakiramdam ko kelangan ko malaman bakit nagkakaganon ang mga taong iniwan ko. pero pagkatapos kong malaman ang dahilan, sinabi ko sa kanyang okay na ko... pwede na kong mag-move on... :)

tapos natulog na ko ulit... ;)

Day Two

umaga na...kelangan kong pumunta sa bahay ng mga magulang ko kasi meron binilin ang nakababatang kapatid na kelangan kong gawin... kinuha ko ang dapat kunin at umalis para makipagkita kay panyang (hindi nya tunay na pangalan)... dumaan pa kami sa hotel kung saan naka-check in ang mahal nya sa buhay dahil sa meron syang dinaramdam. hindi ko naman inaasahang madami pala syang dalaw... hmm... well okay lang... habang nandun, kausap ko si kiyeme... wala lang nagusap lang kami...

Kung ano pa mang nangyari sa mga sumunod na araw, ay hindi ko na alam... hayy minsan nga iniisip ko na mas maganda nang hindi ko un maalala or maisulat...

*shrugs*

realization...

i came to a realization that i needed to back to writing... not because i really "needed" to, but this had been like my confidante whenever i would get to experience something... kung ikukumpara kay Mia Samonte (Miss You Like Crazy), kung meron syang bato na sinusulatan every time, ako have this... hehehe weirdness?? i thought so, too... :)

it's been almost a year, since i last updated this site... hehehe daming nangyari sa almost one year na un... i didn't even expect that it has been that long...

welcome "me" back!

i would usually write about stuff that goes on with my life... be it super personal or some random things that i have experienced or encountered...

i haven't actually written anything for a long time... sabi nga ni moli, oist magupdate ka naman... hehehe well, my good friend... eto na po... :)

i came to a realization that i needed to back to writing... not because i really "needed" to, but this had been like my confidante whenever i would get to experience something... kung ikukumpara kay Mia Samonte (Miss You Like Crazy), kung meron syang bato na sinusulatan every time, ako have this... hehehe weirdness?? i thought so, too... :)

it's been almost a year, since i last updated this site... hehehe daming nangyari sa almost one year na un... i didn't even expect that it has been that long...

well, now i could finally say, WELCOME BACK!!! :)

for july... wasnt able to post... :(

stressful month july has been... hmm i cannot really say how upsetting and disappointing the things happening for the past month... people have been moving back and forth, north to south. a lot of processes have been implemented, policies that needed to be followed and procedures that have to be cascaded asap... oh well, as if i could do anything about it... might as well just follow...

but the real dilemma here is that not everyone seems to follow such procedures... to the point that it looks like i'm the only one following these... and funny thing is i was getting all the hit!!! what the guacamole!!!

since this has been the case, i still didn't see this as something negative... i'm kinda wondering why, too... maybe because i already got used to the idea that i always get blamed for following something that is being implemented... i seem to wonder as well how come other people could get away from all the negative things they are doing???

i just hope this would end soon... i mean real soon... :(

it's been a while...

andaming nangyari sa buhay ko nitong mga nakaraang buwan... nakalimutan ko ng magsulat ulit. ewan ko ba bakit. hindi naman ako ganito dati. well, mula ng sinimulan kong magsulat sinubukan kong siguraduhing kahit minsan sa isang linggo kelangan meron akong nailalathala... pero ngayon, magsusulat na ko ulit. :)

(pause... yung nilalabhan ko pala... nakalimutan kong isampay... saglit lang.)

ayan... tapos na... san na nga ako?

ayun na nga... madaming nangyari sa buhay ko nitong mga nakaraang buwan... gusto kong isa-isahin kasi kasama ang mga ito sa kasalukuyang bumabagabag sa akin ngayon... marahil ito na rin ang dahilan kung bakit naisipan ko biglang magsulat ulit...

san nga ba ako magsisimula? :(

cge mag-backtrack tayo... simulan natin nung february...

February 2009

sobrang lungkot ko nung nalaman kong kelangan umalis at lumipat ng OMG ang isang kaibigan. sa dami ng napagdaanan namin bilang magkaibigan, na hindi ko na mabilang sa dami, hindi ko matanggap na iiwanan niya na ako sa kadahilanang hindi na dapat pang ilathala... akala ko nung una, ayos lang. mas mapapabuti sya dun, naisip ko. pero habang papalapit ang nakatakdang araw (mind you, ilang days lang ang notification. my gosh!) mas lalo akong nahihirapang tanggapin ang katotohanan... kahit anong isipin kong justification, ewan ko nagiging selfish na lang siguro talaga ako... kahit ang katuwang nya sa buhay natanggap na ang realidad na ito, pero parang bakit ako yun sobrang apektado?

dumating ang araw na kinakatakutan ko... ang kanyang pag-alis... kelangan na nyang magsimula sa ibang mundo na well halos kaparehas lang naman din ng mundong ginagalawan ko ngayon pero diba nga, hindi ko nga matanggap??? hindi ako nagpakita sa kanya na sobrang nasaktan ako sa kanyang napipintong pag-alis...

ayan na nga... umalis na sya...

sa mga araw na hindi ko sya nakikita isa na lang talaga ang iniisip ko... magkikita kami ulit... hindi man ngayon or bukas basta alam kong magkikita kami ulit. pinapadalhan ko sya ng mensahe halos araw-araw para kunwari nandito lang din sya. kausap sa msn, tinatawagan... bilib ako sa katuwang nya sa buhay... malungkot sya pero hindi obvious... naging confidante namin ang isa't isa... alam kong dati'y malaki ang tampo nito sa akin, pero dahil meron na kaming common denominator (si Purple Butterfly) e naging close kami... nagsasabihan kami kung gaano namin kamiss si PB at sana nasa mabuting kalagayan sya. malimit kaming magkwentuhan tungkol sa kanya... dahil dito, nagsumikap akong ipakita sa lahat ng tao na kaya kong magbago kasi to start with e sadyang napakatigas ng ulo ko... pina-realize sa akin ng katuwang ni PB na kelangan ko magbago para sa ikabubuti ko din. sinangguni ko si PB tungkol dito... all-out support naman ang lola ko!!! maganda daw simulain un at natututwa sya na sa wakas e nagkaroon ako ng realisasyong ganito... hehehe bumait ako, in short! :)

to be continued...

magulo... magulong-magulo...

sa hindi inaasahang pagkakataon...
meron akong nakilala na isang tao na akala ko wala lang... (sounds familiar?!?) hmm nung mga panahon na yun, sila pa ng tinuring ko ng kaibigan... ang weird pa kasi nakita nila akong naghihintay ng masasakyan tapos nagmagandang loob naman sila at isinabay nila ako patungo sa aming paroroonan...
akala ko yun na ang last encounter ko sa kanya.... well, hindi pala...
sumunod na nagkita kami, malamang kasama nya pa rin ang aking butihing kaibigan, tapos nagkita kami para magtangkang gumawa ng kabutihan... hehehe astig noh?
teka lang... masyado ng madaming detalye... tama na nga...
makalipas ang ilan pang mga buwan, nabalitaan ko na lang na wala na pala sila...pero heller naman?!? kebs naman diba e nagkikita lang naman kami tuwing makalipas ang ilang buwan... hahaha para sa akin, wala lang to... paghanga lang... kasi masyado pa akong involved kay Nate nuon... na parang wala ng bukas kung magusap kami. oh well, nuon yun... iba na ngayon.
nitong mga nakaraang araw, andaming mga nangyari... sobrang bilis... as in sobra...
hindi ko na alam kung tama pa ba ang ginagawa ko... sobrang naguguluhan na ako at apektado na ang buhay ko.. ng sobra...

kapag nga naman sinuswerte ka...

linggo ng umaga...

pawang nagkakasayahan ang mga tao dahil wala ang mga diyos at diyosa sa paligid... sa hindi inaasahang pagkakataon, biglang nagpakita ang pinakamataas sa lahat ng mga diyos... wika ng iba'y ayos lang, aalis din yan. hehehe kasi naman hindi naman kasi tama na nandun sya. dahil ba makikita ang aking presensya at wala syang tiwala sa mga taong naiiwan sa kanyang kaharian?!? pweh!!! pwede ba? kapal din e. wala naman ibang gustong pagmagalingan itong isang to kung hindi ang mga tagapagsuri nya. na mukha namang nauuto nya din. ewan ko. wala na lang talaga ata akong kumpyansa sa kahit kanino sa kanila.

mabalik na lang tayo sa matinong usapan... so, ayun na nga... at isa pang hindi inaasahang pangyayari, kinakailangan kong bumalik sa aking tunay na kaharian dahil hindi ko pala nadala ang isang bagay na hinding hindi ko pwede makalimutan... sa mga tao sa aking mundo, alam kong makaka-relate na kayo... sa madaling sabi, kating-kati na akong umuwi pero hindi pa pwede dahil ang mga diyos at hari ayy nandito pa din... kainis talaga... peste!!!
ano pa ba? hmm...
makalipas pa ang ilang sandali, nautusan ang isang bata na bumili sa palengke ng pwedeng makain para sa araw na iyon... hmm ang siste lang, kinakailangan nyang ipasok ang nasabing mga bagay sa loob ng "kaharian" ngunit... subalit.. datapwat... sa hindi inaasahang pagkakataon... siya ay nahuli ng hari at ng kanyang alagad. "to the rescue" naman ang chicka ko sa kadahilanang aking inako ang responsibilidad na sa akin ang mga nasabing bagay. ewan ko ba kung bakit ba naman kasi kinausap ko pa.

hmm... masyado ng nabibigyang pansin ang walang kwentang nilalang na ito... tama na nga...

the "killer" moms...

kung bakit killer moms ang title ng entry na ito ay sa kadahilanang meron akong mga kasama sa mundong ginagalawan ko ngayon na lagi na lang dinadahilan ang kanilang mga supling na merong mga karamdaman... wala naman akong hinanakit o kung ano pa man sa kanila. kung tutuusin ay mejo nakasalamuha ko pa ung isa sa kanila (dahil pareho kami ng pinanggalingang mga paaralan). ang hindi ko lang maubos maisip ay kung bakit kapag sila ay nagbigay ng rason sa hindi nila pagsipot sa kanilang responsibilidad, ay kanilang sinasangkalan ang kanilang mga supling. kawawang mga bata... kulang na lang ay patayin sila ng mga so-called "nanay" nila. bits of details follows...

mapunta muna tayo kay Killer Mom #1... hindi ko kilala kung sino sya at wala naman akong plano na kaibiganin sya dahil, sabi ko nga sa aking nakaraang pahayag, madami na kong kaibigan... in short, hindi sya relevant sa buhay ko, so why bother?!? basta ang alam ko lang ang pandamdam na karaniwan sa nakararami ay hindi pangkaraniwan sa kanya... sa madaling sabi... EXTRAORDINARY SENSE ito... weheheh anyway, ang sumusunod na pangyayari ay halaw sa tunay na buhay...

nagpasintabi itong mejo mahuhuli dahil merong karamdaman ang anak... bumubulwak ng mga nakain ang kawawang paslit - un ang binigay na dahilan... masasabing nakakaawa naman ang musmos na ito kaya nagpasya ang Kanyang Kamahalan na payagang mahuli ang ina... sa hindi inaasahang pagkakataon, meron isang di pa nakikilalang nilalang na nakakita kay KM#1 sa isang lugar na kung saan ang ginagawa ng mga sangkatauhan ay ang magliwaliw, maghuntahan at magpakalango sa alak... At andun sya, sumasabay sa saliw ng tugtugin ng lugar na ito... walang kamalay-malay na meron palang nakakita sa kanya... ang malupit pa dito, nang mapagdesisyunan nya na magpakita na sa aming mundo (na ito ay makalipas ang mahigit anim na oras), nakuha nya pang mag-drama na hindi makatulog ng mahimbing ang kaawa-awang paslit kaya nuon lang sya nakarating... grabe!!! ang kapal talaga diba? nakuha nyang gamitin ang kanyang minamahal na anak para lamang pagtakpan ang kanyang mga nagawa? as usual naman, since hindi ko naman sya kaibigan, hinayaan ko na ang pangyayari... kahit nagsumbong na ang sinasabing hindi pa nakilalang nilalang... wehehe i have ways, syempre. *wink* matapos ang pangyayaring ito, akala ko at ng nakakarami na hindi na ito muling pang mauulit... na malamang alam nyo ng.. OO NA!! mali na naman... wahaha palpak kasi... wehehe heyniweys, ayun na nga at muli pang naulit ng makailang beses pa... akin pang napagtanto, mula sa isang napakabutihing impormante, na ni hindi man lang naitala na ang KM#1 ay nahuli ng pagpasok... bagkus ay parang hindi nangyari ang mga naganap... hhhuuuuwwwaaaattt?!?! grabe naman ito... kaya ang ating butihing impormante ay minabuting kumunsulta sa kanyang kamahalan tungkol sa isyung nabanggit. ang mga sumunod na pangyayari ay... sorry... wala na kong alam... wahaha kasi naman pwede ko ng hulaan kung anong reaksyon ang nakuha nya mula sa taong ito (kung tao man syang maituturing).

halina't bisitahin naman natin ang Killer Mom#2... sya ay isang minsan ng naihalintuad na isang modelong empleyado... dinaig pa ang history ko... kaso ang kaibahan lang namin, ako ang dahilan ko e at least sarili ko kasi wala naman akong supling na pwedeng isangkalan diba? well, dito naman sa mundong ginagalawan namin, mula ng sya ay aming nakahalubilo, wala pa naman napapabalitang ganitong mga kaganapan (at least, i'm speaking for myself). ang mga sumusunod ay hango sa tunay na buhay yata dahil ang mga ito ay pawang mga salita ng mga taong nakapaligid sa kanya nung sya ay nasa dating nya pang mundo.

makailang ulit daw itong nahuli sa kanyang responsibilidad at ang dahilan ay ang kanyang supling. konting background... ang kanya kasing supling ay hindi pangkaraniwan... kung anong niliit ni KM#2, ay sya namang nilaki ng kanyang mahal na supling. matatawag na espesyal ang batang paslit, na pwede namang maikumpara sa isang anghel - actually more of a cherub (if you know what i mean). so malamang alam nyo na ang kabuuan ng istorya? heto pa ang isa pang magandang halimbawa... isang araw, nasumpungang hindi magpakita ng KM#2 sa kanyang obligasyon. ngunit ng matapos ang araw, hindi sinasadyang nakita sya sa isang pagtitipon na kung saan panauhing pandangal ang kanyang amo. sino ba namang tao na nasa matinong pagiisip ang hindi magngingitngit sa gigil kung nagkagayun na nga? nagkaron tuloy bigla ng paghaharap ngunit abot hanggang langit naman ata ang pagpapaliwanag na ginawa ni KM#2. hindi ko na alam ang mga sumunod pang mga naganap. basta ang mahalaga lang sa akin, naisiwalat ko ang mga ito...

nakakatawang isipin na merong mga taong ganito. na matapos bigyan ng Poong Maykapal ng mga naggagandahang mga supling, ay ganito pa ang kaya nilang gawin? hindi ko maubos maisip na kung bakit naman sa dinami dami ng gustong magkaron at nagdadasal magkaron ng mga anghel, ay sila pa na walang kaluluwa ang nabiyayaan... sabi na nga ba e... kung minsan talaga, sadyang palabiro lang tong si Lord. hehehe okay lang yun, Lord. alam ko naman na meron kang reason kung bakit nangyayari ang lahat ng ito e... para sa aming mga tao, mahirap siguro intindihin, pero alam ko naman na dadating ang araw na maiintindihan din namin ito.

sana lang hindi sila naniniwala sa karma... sana hindi ang mga batang ito ang magdala ng karma ng kanilang mga butihing magulang...

weird...

i woke up with messages coming from friends asking, "are you alright?", "are you still sick?", etc... replies were sent... then off to sleep again...

for some odd reason, again i woke up but was itching to write something about, i don't know what... hence, this entry... while i'm doing this,  i'm also searching for another skin that i could exploit. kidding! but i wanted it as plain as my previous skin (thanks dancing sheep... huggsss) oh well... i guess, i'll just go back and browse for more... check back in a few... hours... maybe days... hehehe ;)